Σιμόν Ντε Μποβουάρ

Είναι 14 Απριλίου;;; Εχω δηλαδή να γράψω 3 ολόκληρες ημέρες.
Σήμερα θα θυμηθώ την Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Κι αυτό γιατί σαν σήμερα στις 14 Απριλίου 1986 πέθανε.
Την "γνώρισα" όταν ήμουν 16 χρόνων. Τότε διάβαζα φιλοσοφία και προσπαθούσαν όχι μόνο να καταλάβω αλλά και να νοιώσω. Ωραίες εποχές!!! Η Μποβουάρ με είχε συναρπάσει με το τσαγανό της, με το μπρίο της και το ανεξάρτητο του χαρακτήρα της.
Αργότερα την απέρριψα. Αμφισβήτησα τις θεωρίες της, την τόοοση ελευθερία που προάσπιζε, αμφισβήτησα τον φεμινισμό. Σήμερα στα 38 μου την επανεξετάζω. Αυτή τη φορά δεν την προσεγγίζω με το "στόμα ανοιχτό", απορρίπτω τη φιλοσοφία του υπαρξισμού και γενικώς, έπειτα από εμπειρίες ζωής, μπορώ να δω αυτό που πραγματικά μου ταιριάζει να δω.
Τα κείμενά της, σήμερα δύσκολα διαβάζονται. Γιατί η κοινωνία μας έχει προχωρήσει, έχει προοδεύσει. Ο φεμινισμός διαβάζεται πλέον σε άλλο "πλαίσιο", με άλλους όρους. Αλλά σε αυτήν και σε κάποιες άλλες τότε γυναίκες, οι σύγχρονες γυναίκες χρωστούν την ελευθερία να μιλούν χωρίς να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, για τον έρωτα. Και όχι μόνο.
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ υπήρξε μια διανοούμενη που επενέβαινε με εύστοχα σχόλια στην πολτική ζωή. Δεν έπαψε να καταγγέλλει τα βασανιστήρια των γυναικών στην Αλγερία. Ήταν μια προσωπικότητα αυτόφωτη, με πένα που επηρρέαζε.
"Γυναίκα γίνεσαι, δεν γεννιέσαι" Αυτό η φράση "κλειδί" που την χαρακτήριζε.
Είχε ως στόχο της να πείσει, ότι η γυναίκα θα πρέπει να κινείται ως ελεύθερο ον. Με ελεύθερη βούληση και όχ να καθορίζεται από τον εκάστοτε άντρα (μπαμπάς - σύζυγός) και να προσπαθει να πραγματώνει τα όνειρα και τις δυνατότητές της. Αυτό βέβαια σημαίνει να αναλαμβάνει και την ευθύνη των πράξεών της. Αυτό είναι δική μου παρατήρηση όμως πιστεύω ότι θα το ενστεριζόταν κι εκείνη.
Τόση ώρα μιλάω και δεν είπα ότι ήταν η σύντροφος "μέχρι το τέλος της ζωής" του Ζαν-Πολ Σάρτρ.
Οπαδός της φιλοσοφίας του υπαρξισμού - ο άνθρωπος δηλαδή το κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος και όχι οι ιδέες ή οι έννοιες.
Ήταν διαποτισμένη με αστείρευτη ενέργεια. Είχε το χάρισμα να παραμένει πάνω νέα γιατί το πνεύμα της ήταν ανοιχτό και ελεύθερο. Και πάντα ριζοσπαστικό.
Νομίζω όμως ότι σήμερα θα αποδοκίμαζε την τόση επιθετικότητα στον φεμινισμό. Την τόση επιθετικότητα στην φεμινιστική γραφή αλλά και πρακτική.
Και μην ακούσω σχόλια ότι δεν αναφέρομαι στην προσωπική της ζωή γιατί θα νευριάσω.
Ξέρω ότι αυτά είναι πικάντικα και γαργαλιστικά αλλά δεν θα ενδώσω. Αν επρόκειτο για άνδρα φιλόσοφο θα επικεντρωνόμασταν στην προσωπική του ζωή ή στο έργο του; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Ξέρω την απάντηση.
Κατά την γνώμη μου, λοιπόν, και άνδρες και γυναίκες πρέπει να να επανεξετάσουν τι τους γίνεται. Πρέπει να επανεξετάσουν την προσωπική τους πορεία μέσα στην ζωή, το τι θέλουν και τι μπορούν να αφήσουν πίσω τους. Το πως θέλουν να ζήσουν και να είναι υπεύθυνοι γι'αυτό που αποφασίζουν. Να αφήσουν τα πρώτυπα και τις μιμήσεις και να διαβάσουν τον εαυτό τους. Αυτό προϋποθέτει μια εσωτερική αναζήτηση, που δεν είναι πάντα ευχάριστη. Θα έλεγα ότι είναι ίσως και επώδυνη. Όμως έτσι είναι. Ας περάσουμε σε μια εποχή που δεν θα μιλάμε ούτε για ισότητες ούτε για διαφορετικότητες. Ας περάσουμε σε μια εποχή που θα μιλάμε για δυνατότητες, για ικανότητες και για το πως ο καθένας μπορει να προσφέρει κάτι που θα κάνει την ανθρωπότητα να πάει ενα βήμα μπροστά.

Θέλω να γράψω κι άλλα, αλλά ο προϊστάμενος με αγριοκοιτάζει κι έτσι λέω να γυρίσω στη δουλειά..