Εμείς και οι άλλοι... δυστυχισμένοι με την ίδια μας τη δυστυχία!

Κυριακή χθες και το σπίτι δεν με χωρούσε. Όλο το χώρο του "καταφυγίου" μου τον έχει καταλάβει  η τηλεόραση. Ανοιχτή,κλειστή πλέον δεν έχει σημασία. Τα πάντα είναι "επικαιρότητα".  Έφυγα λοιπόν, και ο δρόμος με έβγαλε Μοναστηράκι. Ανεβαίνοντας την Δ. Αεροπαγίτου και με τον ήλιο να καίει - γιατί δεν ζούμε στην Φιλανδία - κάθισα σε ένα παγκάκι παρατηρώντας ένα ζευγάρι ξένων τουριστών που προσπαθούσαν να μάθουν στον μεγάλο τους γιό, να μάθει να ρίχνει τη σβούρα. Μόλις την είχαν αγοράσει. Ο συμπαθητικός ηλικιωμένος που τις πουλούσε προέτρεπε τον νεαρό: faster, του έλεγε και του έδειχνε με κινήσεις (απολύτως κατανοητές σε κάθε γλώσσα) πόσο γρήγορα  έπρεπε να τραβήξει το σκοινί για να αρχίσει να γυρίσει η σβούρα. Με την τρίτη φορά, το παλικάρι τα κατάφερε! Ολόκληρη η οικογένεια ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Επιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει.
- Είναι η πρώτη φορά που γελάω εδώ και 15 μέρες, άκουσα μια φωνή δίπλα μου. Μια γυναίκα είχε καθίσει στην άλλη άκρη στο παγκάκι, χωρίς να την αντιληφθώ. Την κοίταξα και της χαμογέλασα. Δεν τη ρώτησα τι της συμβαίνει, αν και μέσα μου ήθελα να το κάνω. Τι με νοιάζει; έχω τα δικά μου.....
Όμως εκείνη συνέχισε, σαν να είχε ανάγκη να τα βγάλει από μέσα της...
Δεν βρίσκω ενδιαφέρον πουθενά. Δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ με τίποτα κι όμως είμαι συνέχεια κουρασμένη. Πριν λίγο καιρό ονειρευόμουν, γελούσα, έδινα κουράγιο στους άλλους, κυρίως με την δική μου στάση απέναντι στη ζωή και την καθημερινότητα. Τώρα δεν θέλω να κάνω τίποτα. Τα ενδιαφέροντά μου πήγαν περίπατο, οι δικοί μου άνθρωποι με πληγώνουν διαρκώς, πάω βόλτα και γυρίζω χάλια, το μυαλό μου διαρκώς σκέφτεται καταστροφικά πράγματα... Έφτασα στα όριά μου, δεν αντέχω άλλο. Με έχει πάρει τελείως από κάτω....
Κοίταξα γύρω μου.Τα δέντρα είναι μια όαση δροσιάς

Από πίσω ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης, εκεί, τόσες χιλιάδες χρόνια.

Στους ίδιους δρόμους που εμείς περπατάμε, μερικά εκατομμύρια ανθρώπων  έχουν περπατήσει δεκάδες χρόνια τώρα. Ξανακοίταξα τη γυναίκα που καθόταν δίπλα μου. Άραγε μιλούσε σε μένα ή απευθυνόταν στην ίδια την Ιστορία;  Δεν βρήκα τίποτα έξυπνο να της πω. Λόγια ενθαρρυντικά; θα ακούγονταν ψεύτικα! λόγια επαναστατικά; ναι, αυτή τη όρεξη είχα!... Πως να τη βοηθήσω;  Ρίχνω μια ματιά στον πάγκο με τα κοσμήματα απέναντί μου. Μια γυναίκα πάλευε να φτιάξει κάτι με κάποια συρματάκια. Ποιός θα αγοράσει αυτά τα μικρά αριστουργήματα στην εποχή μας; Κι όμως εκείνη βγάζει όλη της την καλλιτεχνική έμπνευση. Ίσως και να είναι πιο ευτυχισμένη από την κυρία δίπλα μου. Γύρισα να της πω την σκέψη μου αλλά το παγκάκι ήταν και πάλι άδειο. Η κυρία είχε φύγει, ακολουθώντας το μονοπάτι της αδιέξοδης δυστυχίας της. Ξαναγύρισα στην οικογένεια που έπαιζε με την σβούρα. Δεν ξέρω πόσο τους κόστισε αυτή η μικρή ευτυχία όμως τους ζήλεψα.

      Ξαναπήρα την ανηφόρα, "κουβαλώντας" την τηλεόραση - επικαιρότητα μέσα μου. Τελικά είχα περισσότερα κοινά  με την κυρία. Και ας είμαι Ελληνίδα και ας έχω θάλασσα και ήλιο και ούζο... Και ας μπορώ να ξενυχτάω στη μέση της βδομάδας...
Πριν λίγες μέρες έφυγε ένας συνάδελφος. Και τότε, υποσχέθηκα να γελάω περισσότερο και να στεναχωριέμαι λιγότερο. Χθες ο γιός μου, μου το θύμισε αυτό αλλά τελείωσε τη φράση του: ...εσύ όμως όχι μόνο δεν γελάς περισσότερο, σταμάτησες να γελάς τελείως.... και τώρα που το σκέφτομαι... η βόλτα αυτή δεν μου έφερε την ίδια χαρά που μου έφερνε κάποτε...