Ενεργό έλεος!!!

Το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα. Για να πω την αλήθεια. το ίδιο χτυπούσε, όπως κάθε φορά, αλλά είπα να δώσω μια μυθιστοριματική χροιά...
Ηταν η αδερφή μου
-Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη, μου είπε. Ο μικρός - ο γιός της που μόλις είχε κλείσει τα 12- έφερε ένα μικρό σκυλάκι στο σπίτι. Καταλαβαίνεις τι έγινε. Του λέω: έχουμε μαζέψει άλλα δύο, δεν γίνεται να κρατήσουμε κι άλλα... Καλά δεν του είπα ρε αδερφή;

- Καλά του είπες γλυκιά μου, της απάντησα προσπαθώντας να βάλω απαλό χρώμα στη φωνή μου για να αρχίσει να ηρεμεί. Αλλά μπααα

- Τοτε γιατί μου είπε ένα σωρό σκληρά λόγια όπως ότι θα φταίω εγώ που θα πεθάνει από την πείνα, που θα το πατήσουν τα αυτοκίνητα, δεν αγαπάω πραγματικά τα ζώα γιατί δεν θέλω να το σώσω. Το καημένο το ζωάκι,  και άλλα τέτοια πολύ προβλητικά... Με πλήγωσε πολύ στην καρδιά μου σου λέω...

Αφού την ηρέμησα και την έπεισα σιγά σιγά ότι έπραξε το σωστό και δεν θα έπρεπε να νοιώθει τύψεις ή να έχει άσχημα συναισθήματα, κλείσαμε το τηλέφωνο.

Άρχισα αμέσως να σκέφτομαι. Τι σημαίνει  στ' αλήθεια "προσφέρω βοήθεια"; Όταν βοηθάμε κάποιον βοηθάμε πραγματικά αυτόν ή και τον εαυτό μας; Τι μας οδηγεί στο πως θα βοηθήσουμε κάποιο πλάσμα; Το λυπόμαστε; Θέλουμε να πούμε μετά πόσο καλά το κάναμε, άρα να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας; Θέλουμε κάποιον να εξαρτάται από εμάς;
Κάθε μέρα στο τρένο μερικές δεκάδες ανθρώπων ζητιανεύουν....
Κάθε μέρα στους δρόμους βλέπουμε μερικές δεκάδες αδέσποτα ζώα....
Κάθε μέρα στις τηλεοράσεις λυπόμαστε μερικές  χιλιάδες δυστυχισμένους σε όλο το κόσμο....
Πρίν λίγα χρόνια στέλναμε χρήματα, ρούχα, φάρμακα και ξανά χρήματα για τα παιδάκια της Αφρικής. Ξέφυγαν από την ατέρμονη δυστυχία τους; Όχι! Γιατί; Δεν πήγαιναν τα χρήματα εκεί κάτω; Μπορεί και να μην πήγαιναν όλα., αλλά το βασικό είναι ότι και το πιάτο το φαι τελειώνει και τα φάρμακα τελειώνουν και τα χρήματα τελειώνουν.  Η βοήθειά μας ουσιαστικά δεν ωφέλησε!!! Αυτή είναι η αλήθεια.!
Η αδερφή μου έσωσε δύο αδέσποτα σκυλάκια που πεινούσαν στην καλύτερη περίπτωση, θα τα πατούσε αυτοκίνητο στη χειρότερη. Εσωσε όλα τα αδέσποτα; Όχι!
Δίνουμε 50 λεπτά σε κάποιο που μας απλώνει το χέρι για να πάρει μια φραντζόλα ψωμί. Αύριο θα έχει; Μεθαύριο;
Που σε οδηγούν αυτές οι ερωτήσεις Κατερίνα; Τι θέλεις δηλαδή, να μην προσφέρουμε τίποτα; Όχι! κάθε άλλο! Απλά νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε πιο παραγωγικά.
Σώζουμε ένα αδέσποτο γατάκι ή σκυλάκι, όμως παράλληλα ας προωθήσουμε την ιδέα της στείρωσης.
Διαφορετικά όσοι φιλόζωοι κι αν μαζευτούμε δεν πρόκειται να τα σώσουμε!
Τα παιδιά της Αφρικής δεν πρόκεται ποτέ να τα σώσουμε εάν δεν σταματήσουν να τα εκμεταλεύονται οι .."δυνάστες". Αν δεν τους μάθουν να καλλιεργούν, να δουλεύουν, να ελέγχουν τις γεννήσεις... να μην στηρίζονται στους "άλλους"!

Η πραγματική βοήθεια, φαντάζομαι, έχει περισσότερη προσωπική μας δουλειά από την απλή ελεημοσύνη. Εχει "πράξη" από πλευρά μας και σκέψη. Εχει συναίσθημα αλλά και πράξη. Είναι ενεργό έλεος! όχι απλή ελεημοσύνη!
Πραγματική βοήθεια είναι να μπορεί ο άλλος να σταθεί στα δικά του πόδια όχι στα δικά μας δεκανίκια.

Καλά έκανες αδερφούλα! Μάθε στο γιό σου να είναι υπεύθυνος για ό,τι αναλαμβάνει και όχι παρορμητικός. Μάθε τον να βοηθάει πραγματικά ώστε η βοήθεια να έχει ουσία.


ΥΓ Αφιερωμένο στα δικά μου τα σκυλιά - που κάποιοι χαζοί άνθρωποι  τα παράτησαν! Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, γιατί ήρθαν σε μένα και μου ομόρφηναν την ζωή. Ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει ποιός βοήθησε ποιόν....