Ενα "πρέπει" και ένα φρένο....

Ήταν Σάββατο 24 Οκτωβρίου. Το πρωινό ξεκίνησε βροχερό όπως άλλωστε μας είχε ενημερώσει η μετεωρολογική υπηρεσία. Ακραία καιρικά φαινόμενα, είχαν πει.
"Τι θα γίνει; θα πάμε;" με ρώτησε
"Ναι, ότι και να γίνει θα πάμε. Πρέπει" απάντησα. Πρέπει!
Και ξεκινήσαμε. Ο βροχερός καιρός αγρίευε συνέχεια. Μια μας γοήτευε και μια μας φόβιζε. Ιδιαίτερα όταν πλησιάζαμε στο βουνό. Φτάσαμε στο Λεωνίδιο. Ο Γιάννης μας περίμενε, έτοιμος και αισιόδοξος. Ξεκινήσαμε με τα αυτοκίνητα να ανεβαίνουμε. Φτάσαμε έξω από την σπηλιά.
Ενα μικρό άνοιγμα του καιρού μας γέμισε αισιοδοξία και η παρεταμένη, από τον φόβο σιωπή, έσπασε. "Θα μπούμε τελικά;" "ναι, ας ελπίσουμε ότι ολα καλά θα πάνε. Πρέπει να πάνε καλά γιατί οι άλλοι περιμένουν τα υλικά" . "Ίσως πέρασε η κακοκαιρία. Πάμε"
Και ξεκινήσαμε....
Το σπήλαιο, είχε ανοίξει το "στόμα του" και μας περίμενε.
Μπήκαμε λίγο φοβισμένοι αλλά το ξεπερνούσαμε με μερικά μηχανικά γελάκια και δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλο. Δύο άντρες μια γυναίκα.
"Κατερινάκι όλα καλά;"
"Όλα καλά"
Φτάσαμε τα 350, τα 400, τα 450.... Θρίαμβος! Τα καταφέραμε. Αρχίσαμε να ξαρματώνουμε. Υλικά και σάκοι ανέβαιναν σιγά σιγά προς τα πάνω. Λίγη σοκολάτα και μερικές σταφίδες μας έδιναν την απαιτούμενη ενέργεια. Καιρό για διάλειμμα δεν είχαμε. Έπρεπε να βγούμε έξω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Ανεβαίναμε και ρωτάγαμε ο ένας τον άλλον: "όλα καλά;" "όλα καλά, κουράγιο και βγαίνουμε".Το γέλιο, αν και κουρασμένο, έβγαινε λίγο πιο αβίαστα.

Ο καιρός στην επιφάνεια λυσομανούσε. Η μεγάλη κακοκαιρία είχε έρθει. Τα ποτάμια κάτω στο χωριό φούσκωσαν και περέσυραν στο διάβα τους ότι βρήκαν. Οι χείμαροι από τα βουνά κατέβαιναν αγριεμένοι, τρομακτικοί. Τα μικρά ρυάκια, έγιναν ποτάμια και τα ποτάμια μεγάλωναν όλο και μεγάλωναν. Ο δρόμος ήταν μονόδρομος και δεδομένος. Το ανοιχτό "στόμα" της σπηλιάς!!! Ξύλα, πέτρες, και απίστευτος όγκος νερού ξεχύθηκε με ορμή. Αυτήν την ορμή που μόνο η φύση ξέρει να δημιουργεί και κανένας δεν μπορεί να τηθασεύσει.
Τρεις άνθρωποι, μια γυναίκα δύο άντρες. Τρεις άνθρωποι, δύο οικογένειες. Τρεις άνθρωποι, τρία παιδιά. Για ένα ΠΡΕΠΕΙ.

.........................................................................................................................................................................

Ήταν Σάββατο 24 Οκτωβρίου. Το πρωινό ξεκίνησε βροχερό όπως άλλωστε μας είχε ενημερώσει η μετεωρολογική υπηρεσία. Ακραία καιρικά φαινόμενα, είχαν πει.
"Τι θα γίνει; θα πάμε;" με ρώτησε
"Ναι, ότι και να γίνει θα πάμε. Πρέπει" απάντησα. Πρέπει!
Και ξεκινήσαμε. Ο βροχερός καιρός αγρίευε συνέχεια. Μια μας γοήτευε και μια μας φόβιζε. Ιδιαίτερα όταν πλησιάζαμε στο βουνό. Φτάσαμε στο Λεωνίδιο. Ο Γιάννης μας περίμενε, έτοιμος και αισιόδοξος. Ξεκινήσαμε με τα αυτοκίνητα να ανεβαίνουμε. Φτάσαμε έξω από την σπηλιά. Αρχίζαμε να ετοιμάζουμε τα υλικά μας.
"Ωχ! ξέχασα το φρένο στήθους" φωνάζω.
Την ολιγόλεπτη σιωπή ακολούθησε ένταση.
Τι θα κάνουμε τώρα;
"Μπείτε εσεις, λέει ο Δημήτρης" " να το πατώσετε και ανεβείτε. Εγώ θα μπω κάποια άλλη στιγμή"
"Ο σκοπός δεν είναι μόνο να το πατώσουμε. Πρέπει να ανεβάσουμε τα υλικά. Θα μας σταυρώσουν έτσι και δεν τους πάμε πίσω υλικά. Δεν βλέπεις τι ψυχολογική πίεση τραβάμε όλο αυτόν τον καιρό;" του απαντώ έξαλλη με τον εαυτό μου που ξέχασα το φρένο.
" Ρε Κατερίνα, ρισκάρεις τη ζωή σου, για να βγάλεις έξω μερικά υλικά;" η τελευταία λογική ερώτηση
"Ναι! με όλο το πάθος μου, ναι!. Δεν αντέχω να ξαναδώ την απόρριψη, δεν αντέχω άλλο να με διασύρουν! Διακυνδινεύω την ζωή μου" Βλαμμένα λόγια από σαλεμένο μυαλό.
" Παραβιάζουμε ότι έχουμε μάθει στην εκπαίδευσή μας. Παραβιάζουμε ότι έχουμε μάθει σε όλους τους άλλους. Παραβιάζουμε όλους τους κανόνες"
Με τα πολλά η λύση δόθηκε. Θα γυρίσουμε στην Αθήνα να πάρουμε το φρένο και να επιστρέψουμε πίσω στο Λεωνίδιο. Αυτό το Σαββατοκύριακο θα έβγαιναν έξω τα υλικά από την σπηλιά!
Ποιά νόμιζα ότι είμαι; Εκτός από μια πεισματάρα, τυφλή, κουφή και ανεγκέφαλη; Εκείνη τη στιγμή όμως τα έβαζα με όλους και όλα. Ενοιωθα δυνατή, τόσο που κανένας δεν μπορούσε να μου αντισταθεί.
Σε όλο τον δρόμο, δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή. Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο μια εικόνα. Να δώσω σε αυτό το "έργο" εγώ τον επίλογο. Να παραδώσω τα υλικά και να γράψω ΤΕΛΟΣ. Τον δικό μου επίλογο.
Ο δρόμος μέχρι την Αθήνα φαινόταν ατελείωτος και ξαφνικά.... το αυτοκίνητο αρχίζει κάτι περίεργους θορύβους. Τριξίματα και τρέμουλα μας έκαναν κοιταχτούμε στα μάτια.
Δεν είναι δυνατόν! Το αυτοκίνητο χάλασε!!!!!!
Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα αλλάζουν όλα. Απίστευτο. Το πήραμε όμως απόφαση ότι "δεν έπρεπε να πάμε στο σπήλαιο των Πελετών". Και η τελευταία κουβέντα του Δημήτρη γελώντας τραγικά:" ήθελα να ήξερα από τι ήθελε να μας προστατέψει".

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου.
Με τον καιρό πολύ πολύ βελτιωμένο και συνοδεία μια καλή παρεούλα, αποφασίσαμε οτι τώρα, ναι, μπορούμε να πάμε στα Πελετά και να ξαρματώσουμε επιτέλους. Ο επίλογος! Το Πρέπει!
Βράδυ πια και αποφασισμένοι ότι πριν ξημερώσει δεν θα βγούμε, ετοιμαστήκαμε και προχωρήσαμε προς την σπηλιά. Το "στόμα" της μας περίμενε όμως κάτι παράξενο είχε συμβεί. Παντού στην είσοδο είχε χόρτα φερμένα από το γύρω βουνό. Μήλα κομμένα και αποθεμένα στο πλάι της εισόδου. Είχαμε αφήσει την ανεμόσκαλα και πάνω της τα χόρτα είχαν σχηματίσει ένα παχύ στρώμα. Κατέβηκε ο Δημήτρης πρώτος. "Ελα να σε βοηθήσω Κατερινάκι, γιατί έχει σπάσει" Τι; ναι το νερό την έχει σπάσει. ΣΟΚ!!!
Όσο προχωρούσαμε προς τα μέσα αντιλαμβανόμασταν ότι το σπήλαιο είχε αλλάξει μορφή.
Το έχω κατέβει γύρω στις 20 φορές κι όμως αναρωτιώμουν αν πηγαίνω σωστά. Πέτρες σφινωμένες, ξύλα στο ταβάνι, χόρτα, σκουπίδια, μήλα... παντού! Κάτω, σφινωμένα στους βράχους, πάνω στο ταβάνι. Δεν μπορούσα να μιλήσω από το σοκ που είχα πάθει. Οι άδειες λιμνούλες τώρα είχαν γεμίσει νερό. Το σπήλαιο έτρεχε από παντού.
Όσο πλησιάζαμε προς το σιφόνι τόσο οι ελπίδες μας εξανεμίζονταν.
Και φτάσαμε στο σιφόνι. Ή καλύτερα στην κόλαση. Γιατί σαν κόλαση είχε γίνει το μέρος.
Μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Καθόμασταν οι τρείς μας και κοιτάζαμε το λασπωμένο και αφρισμένο νερό.
"μα είναι δυνατόν;" ρώτησα "Το Σάββατο ήταν άδειο και σήμερα είναι Τετάρτη. Πότε πρόλαβε;"
"Την Κυριακή το πρωί έγινε της κακομοίρας εδώ. Το μεγάλο ποτάμι κάτω στο χωριό φούσκωσε και ξεχύλισε. Χαλασμός Κυρίου"
"Αυτό για να γίνει δεν χρειάστηκε παρά μερικές ώρες. Την Κυριακή το πρωί. Τότε που λογαριάζαμε να βγούμε" ο Δημήτρης μου έδωσε την χαριστική βολή.
Γυρίσαμε, κοιταχτήκαμε, μοιραστήκαμε οι τρεις μας αυτό που με κανέναν άλλο ποτέ δεν θα μπορούσαμε να μοιραστούμε και συνεχίσαμε να κοιτάμε το νερό....
Όταν ξεκινήσαμε τον δρόμο προς τα πίσω τους παρακάλεσα να με αφήσουν λίγο μόνο μαζί του. Ήθελα να δώσω εγώ έναν επίλογο όπως τον φανταζόμουν. Ήθελα να έχω την τελευταία λέξη. Μετά από αυτό που αντίκρυσα, δεν ήθελα να έχω τίποτα. Ενα ευχαριστώ, προς κάποιον ή κάτι, που αποφάσισε για μένα ότι η ζωή μας είναι πιο πολύτιμη από όσο εμείς την υπολογίζουμε. Ένα ευχαριστώ προς κάποιον ή κάτι, που έβαλε στη θέση του το σαλεμένο μου μυαλό, δίνοντάς μου μια σφαλιάρα. Ενα ευχαριστώ, παρέα, όμως, με ένα "γιατί";
Ο γυρισμός ήταν ιδιαιτέρος οδυνηρός μιας και είχα χρόνο να ελέγξω τι έκανε το νερό στο σπήλαιο. Είχα τον χρόνο να φανταστώ την δύναμή του. Την ανεξέλεγχτη και άγνωστη δύναμή του. Είχα τον χρόνο να φανταστώ το τι θα γινόμουν εγώ αν παγιδευόμουν σε αυτό το σημείο του σπηλαίου. Είχα το χρόνο να φανταστώ... να φανταστώ και να κλάψω λίγο. Ο επίλογος δόθηκε! Εγώ δεν το είχα καταλάβει.

Ένα ξεχασμένο φρένο, μας έσωσε, ίσως, τη ζωή. Ένα ξεχασμένο φρένο, φρέναρε την ηλίθια πορεία μας προς αλόγιστες πράξεις.
Ο Δημήτρης με περίμενε έξω. Κάτω από έναν έναστρο ουρανό, με το φεγγάρι να παίζει με τα σύννεφα, με το βραδυνό κρύο να μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανή, με περίμενε και με ρώτησε: "Άξιζε Κατερίνα να δώσεις την ζωή σου, για τον οποιοδήποτε, για το οτιδήποτε από όλα αυτά; Αξιζε να δώσεις την ζωή σου για ένα λάθος κίνητρο;;;;"
Λάθος κίνητρο, λάθος σκέψεις, λάθος πρέπει.
Κοίταξα γύρω μου, πάνω τον ουρανό, άκουσα τα γέλια της υπόλοιπης παρέας, ρούφηξα λίγη ζωή και σκέφτηκα: Όχι, δεν άξιζε. Αυτό δεν άξιζε. Κάποιος άλλος το ήξερε και αποφάσισε σοφά για μένα. Ποιά είμαι εγώ που νόμιζα ότι μπορώ να έχω την τελευταία λέξη;