Σωκράτης!

Αν και ο Σωκράτης δεν ήταν ποτέ από τους "αγαπημένους μου"... λόγω ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ήταν μια προσωπικότητα σπουδαία. Και αυτό που στα μάτια μου τον κάνει σπουδαίο, είναι η πίστη του σε αυτά που δίδασκε, σε σημείο να πεθάνει γι' αυτά.
Ο Πλάτωνας έλεγε γι'αυτόν ότι ήταν ο φρονιμότατος και δικαιότατος των Ελλήνων.
Αφιερώθηκε στην αναζήτηση της φιλοσοφίας μέσα από ένα ηθικό πρίσμα, τι ειναι αγαθό, τι είναι αρετή και τι δικαιοσύνη.
Δίδαξε τους ανθρώπους να προσπαθούν να ανυψώνουν το πνεύμα τους μέσα όμως από την γνώση του εαυτού τους. Σε αυτόν ανήκει εξάλλου το "Γνώθι σαυτόν".

Γιατί τον θυμήθηκα άραγε τώρα; Ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχει κανένας αυτοέλεγχος, το ανώτατο αγαθό δεν είναι η καλλιέργεια της ψυχής αλλά η "καλλιέργεια του χρήματος", δεν υπάρχει αναζήτηση για τίποτα εσωτερικό....
Ο Σωκράτης προσπαθούσε να βρεί το σύμπαν μέσα στην ψυχή. Σήμερα που έχουμε βάλει πλώρη να κατακτήσουμε το σύμπαν, ξεχάσαμε την ψυχή μας.

Η Αθήνα μόλις είχε βγει από την Ναυμαχία των Αργινουσών και τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ντροπιασμένοι στρατηγοί, οργισμένοι πολιτικοί και φιλόδοξοι εξουσιομανείς ζητούν "αποδιοπομπαίο τράγο".
Και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Σωκράτη. Και τι ειρωνία..... με την κατηγορία της διαφθοράς των νέων. Αυτός ο οποίος θυσίασε τόσα πολλά για το χρηστό ήθος, κατηγορήθηκε για ασέβεια και άρνηση των θεσμών της θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής.
Ετσι, για να έρχεται η Ιστορία και να μας δίνει μια βαρβάτη σφαλιάρα και να μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές, επαναλαμβάνεται.

Το δικαστήριο κήρυξε ένοχο τον Σωκράτη και τον καταδίκασε σε θάνατο. Επί 30 ημέρες πριν εκτελεστεί η ποινή, ο Σωκράτης συνέχιζε ατάραχος το έργο του. Δεν ξέρω αν βαθιά στην καρδιά του είχε μπει η "αμφιβολία" ή είχε την κρυφή πεποίθηση ότι το "κράτος" θα καταλάβαινε το λάθος του και θα αποκαταστούνταν η τιμή του. Συνέχιζε να διδάσκει όμως ότι: " οι πολίτες πρέπει να σέβονται πάντα τους νόμους της πολιτείας". Και ήπιε το κώνειο, τον Μάιο του 399 πχ και "έφυγε". Ετσι όπως τον πρόσταξε η πολιτεία του να φύγει. Ούτε κατηγόρησε κανέναν, ούτε επαναστάτησε εναντίον κάποιου, ούτε την κοπάνησε. Αν είχε κάνει κάτι από όλα αυτά, ίσως η Ιστορία να τον είχε καταγράψει διαφορετικά. Προτίμησε να διδάξει και έτσι να αφήσει πίσω του τις διδασκαλίες του. Και κανένας ποτέ να μην μπορέσει να του βρει ψεγάδι.
Και ξαναρωτώ: γιατί τα σκέφτομαι ολα αυτά; Ποιός σήμερα θα άντεχε να "κάτσει να τις τρώει"; Σε ποιούς νόμους καλούμαστε να υπακούσουμε και που να βρεις το.... μικρούλη δίκαιο μέσα σε τόοοοσο άδικο; Σε τι ηθικούς κανόνες πιστεύει ο καθένας μας και μπορεί να τις υπερασπιστεί μέχρι θανάτου;
Πολλές φορές βλέπουμε ότι η κακία, συσσωρεύεται και ξεσπάει σε έναν μόνο άνθρωπο. Οταν διαπιστώνουμε κάτι τέτοιο ας έχουμε την αμφιβολία στο πίσω μέρος του μυαλού μας: μήπως πρόκειται για κάποιον μικρό Σωκράτη;