ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟ

Όσο κι αν εγώ δεν θέλω να το πιστέψω, όσο και να λέω ότι πρόκειται για κάποιο μακάβριο αστείο… δυστυχώς έτσι είναι.

Ο Χάρης Κυριακάκης αποφάσισε να «ταξιδέψει» σε άλλους τόπους και άλλες κορυφές.

Όλες αυτές τις μέρες έχουμε διαβάσει τι έγινε, έχουμε διαβάσει το χρονικό της αποστολής και τον τραγικό και κάπως… άδικο χαμό του Χάρη.

Σε συζητήσεις που κάναμε μεταξύ μας, στον κύκλο μας, ανακάλυψα ότι ο Χάρης γενικώς ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα.

Διαβάσαμε σε καθημερινή εφημερίδα (ΝΕΑ) τον Φεβρουάριο του 2006:

« Είναι χειρουργός στο νοσοκομείο της Ρόδου και το καθημερινό του πρόγραμμα είναι, συνήθως, πολύ επιβαρυμένο. Έτσι, στον ελεύθερο χρόνο του… παίρνει τα βουνά!

Και όχι οποιαδήποτε βουνά! «Έχω ασχοληθεί κατά καιρούς με αθλήματα που έχουν άμεση σχέση με την φύση, αλλά η ορειβασία με κέρδισε। Έχω ανέβει στα περισσότερα ελληνικά βουνά, ενώ ένας από τους επόμενους στόχους μου είναι σίγουρα η κατάκτηση των Ιμαλαϊων. Η ορειβασία είναι άθλημα των ορίων, είναι μια διαρκής κόντρα με τον εαυτό σου, το βουνό αλλά και τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει» . Αυτό που του κέντρισε την περιέργεια και το ενδιαφέρον για την ορειβασία είναι η ελληνική αποστολή στο Εβερεστ τον Μάιο του 2004.

Το 2007 ασχολήθηκε με τα φαράγγια। Στον σύλλογο Φ.Ο.Σ. Παρεούλα είμαστανΑ΄επιπέδου τελείωσε αυτός, Β΄εγώ. Μέσα στα φαράγγια ήταν σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής. Κι όταν αισθανόταν άνετος...ε... τότε λύνονταν όσοι βρίσκονταν τριγύρω του, στα γέλια.

Ο Χάρης είχε ασχοληθεί και με την θάλασσα . Ο Αργύρης Αργυριάδης, εκπαιδευτής σπηλαιοκατάδυσης, θυμάται:

"Με τον Χάρη Κυριάκη γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν ξεκίνησε η ανάπτυξη του Nitrox στην Ελλάδα। την αντιπροσωπεία για την ΙANTD στην Ελλάδα είχε η Σχολή Σωτηρίου και την εποχή είχα αναλάβει την μετάφραση των εγχειριδίων της IANTD στα Ελληνικά. Με το Χάρη βρεθήκαμε και καταδυθήκαμε αρκετές φορές στα πλαίσια τεχνικών καταδύσεων που διοργάνωνε η ΙANTD Greece την εποχή αυτή.

Ήταν καλοκαίρι του 1996 που διοργανώθηκε το πρώτο σχολείο IANTD TRIMIX στην Ελλάδα στο οποίο εκτός από εμένα συμμετείχε ο Χάρης Κυριακάκης και ο Κυριάκος Καβαλάρης. Εκπαιδευτής μας ήταν ο Kevin Gurr. Από το σχολείο αυτό ξεκίνησε η ανάπτυξη των βαθειών καταδύσεων και εξερευνητικών project όπως αυτό του Βρετανικού.

Στην συνέχεια χαθήκαμε για κάποια χρόνια, για να ξαναβρεθούμε τυχαία στην Αγγλία σε μια παρουσίαση - επίδειξη rebreather. Ο Χάρης από παλιά είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον γι' αυτά και δεν έχανε ποτέ ευκαιρία να ενημερωθεί.

Ο άδικος τρόπος που χάθηκε ο Χάρης, μου ξαναθύμισε ένα απόσπασμα του Χέμιγουέη:

"Του καθενός ο θάνατος πρέπει να σε ενδιαφέρει. Γι' αυτό μην ρωτάς για ποιόν χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για μένα, για σένα..."

Η καρδιά πάντα θα χτυπάει την Ανάμνηση του Χάρη!!!!!!

"Χάσαμε ένα μέλος της αποστολής, έναν φίλο. Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν έχουμε φτιαχτεί για να μένουμε στις κορυφές των οροσειρών, είμαστε μόνο προσωρινοί επισκέπτες..." έγραψε στην διεθνή ιστοσελίδα www.everestnews.com στις 30 Μαϊου ο αρχηγός της διεθνούς ορειβατικής αποστολής।

Ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος είπε: "Για να ανέβεις πάνω από τα 8000μ αναγκαστικά μπαίνεις στην λεγόμενη ορειβατική "ζώνη θανάτου" Οφείλεις υποχρεωτικά να ακολουθήσεις πιστά κατά την πορεία σου το συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα: η εμπειρία ετών δείχνει πως θα χρειαστούν συνήθως δώδεκα με δεκατέσσερις ώρες για την τελική αναρρίχησή σου από την τελευταία κατασκήνωση ως την κορυφή, άλλες πέντε - έξι ώρες το πολύ για την κατάβασή σου από κει, μέγιστος συνολικός χρόνος δηλαδήένα 24ωρο. Απο κει και πέρα τα πράγματα αγριεύουν περισσότερο, δεν μπορείς να αντέξεις παραπάνω από δυόμισι μέρες: η ομίχλη καλύπτει τα πάντα, επικρατεί αφόρητη υγρασία, η θερμοκρασία πέφτει, στα χαμηλά έχει καταιγίδες και στα ψηλά χιονοθύελλες. Είναι το φαινόμενο των μουσώνων. Εκεί έπεσε ο Χάρης...." Λέει ο δάσκαλος που έχασε τον μαθητή του, και έτρεξε εκεί πάνω να βοηθήσει όπως και όσο μπορούσε.

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, τι άλλο να πω... ή μάλλον καλύτερα πολλά ακόμα μπορώ να γράψω και να πω.Ομως εδώ θα σιωπήσω. Στην μέχρι τώρα ζωή μου έχω χάσει δύο φίλους. Χάρης ο ένας, Χάρης και ο άλλος. Τον έναν όταν ήμουν πιο νέα κι εκείνος ήταν २५ χρόνων। Τον άλλον τον έχασα τώρα, στα ४० μου και ४५ χρόνων εκείνος. Ο ένας "έφυγε" αγκαλιά με την μηχανή του, ο άλλος αγκαλιά με το βουνό που τόσο αγάπησε। Η καρδιά μου είναι γεμάτη λύπη. Θα προσπαθήσω να είναι και μεγάτη από αναμνήσεις. Αντίο Χάρη μου. Είμαι σίγουρη ότι εκεί δίπλα στους θεούς του χιονιού που θα κάθεσαι θα τους κάνεις και αυτούς να γελούν. Κι έτσι ίσως ξεχάσουν για λίγο τις δικές μας κακίες εδώ κάτω...