ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ- ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΠΙΟΥ

ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ  ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ
ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ - ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΠΙΟΥ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα δάσος. Όχι πολύ μεγάλο αλλά ζηλευτό! Οι άνθρωποι περπατούσαν μέσα σ' αυτό, παρέες έκαναν εκδρομές και όλα φαίνονταν λίγο πιο όμορφα, γνωρίζοντας ότι σε απόσταση αναπνοής από την πολύβουη πόλη μας, βρίσκεται εκείνο! Το δάσος του Καρέα.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα δάσος. ΗΤΑΝ! Το καλοκαίρι που μας πέρασε πήρε μαζί του και το δάσος μας και το έκανε ανάμνηση....

Επειδή όμως οι άνθρωποι κοιτούν μπροστά και είναι μεν ικανοί για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο, λίγους μήνες μόλις μετά μιλούν και δρουν γι' αυτό. Και με αφορμή αυτό μιλούν και δρουν και για άλλα. Κινούμενοι με ένα ανθρωποκεντρικό τρόπο σκέψης αναλύουν τη φύση σαν επιμέρους οικοσυστήματα και βάζουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της και, κυρίως, έχουν αγγίξει την ουσία: την ΠΑΙΔΕΙΑ! Την μετάδοση μιας κουλτούρας όχι επιφανειακής οικολογίας αλλά ουσιαστικής αλλαγής σύγκλισης επιστημονικής μελέτης και γνώσης και εθελοντικής δράσης.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015 . Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Αργυρούπολης, μας έβαλε στα “θρανία” και σαν μαθητές ακούσαμε για την αξία της ισορροπίας στη φύση (οι εποχές που λογιζόμασταν κάτι σαν “θεοί” έφυγαν ανεπιστρεπτί) για την αξία του νερού, για τις τροφικές και συμβιωτικές σχέσεις των οικοσυστημάτων για την κλιματική αλλαγή και την περιβαλλοντική καταστροφή.

Γιατί από το σημείο που είχαμε φτάσει να μιλάμε για “ποιότητα ζωής” έχουμε γυρίσει πίσω και συζητάμε για το πως θα προφυλάξουμε την ίδια μας τη ζωή και περιουσία;

Γιατί ακριβώς διαταράχτηκε - με την υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση – η οικολογική ισορροπία.

Κι όμως είμαστε εδώ για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να γινόμαστε παραδείγματα προς μίμηση.

Σε αυτό το πλαίσιο έγινε και η εκπαίδευση μας από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Και μετά την θεωρία ... η πράξη! Ο Καρέας, καμένος πια, μας υποδέχτηκε κι εμείς μάθαμε για τα κορμοδέματα και τα κλαδοδέματα, για την διάβρωση του εδάφους, καταλάβαμε γιατί οι χαράδρες είναι εγκλωβισμός για πυροσβέστες και εθελοντές και είδαμε από κοντά τις προσπάθειες της φύσης να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της.

Πάνω από όλα όμως αισθανθήκαμε υπεύθυνοι. Υπεύθυνοι για την προστασία και την καταστροφή του. Υπεύθυνοι γιατί τα δάση κινδυνεύουν κυρίως από τον άνθρωπο. Υπεύθυνοι γιατί η προσφορά τους είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη σε σχέση με την δική μας προστασία. Οξυγόνο, τροφοδότηση υπόγειων νερών, διάβρωση του εδάφους, διασκορπισμός του νέφους και τόσα άλλα σε αντιπαράθεση στην δική μας οικιστική ανάπτυξη, διάνοιξη δρόμων, εγκατάσταση λατομείων, υπερβόσκηση, παράνομη υλοτόμηση...

'Έτσι πλάι στο “φταίνε κυρίως οι άλλοι” (Κράτος – Δήμος- Φορείς κλπ κλπ) βάζουμε το “φταίω κι εγώ” και προσπαθούμε να γίνουμε παραδείγματα για τις επόμενες γενεές. Προσπαθούμε να γίνουμε μέρος της φύσης όχι αντίπαλός της.