Σκέψεις για τους "καλύτερούς μου φίλους..."

Η πραγματική φιλία ανυψώνει τους ανθρώπους ηθικά και πνευματικά γιατί σ' αυτήν ο δόλος δεν έχει θέση και η προσφορά είναι αυθόρμητη, εκούσια και ανιδιοτελής.
Έτσι διάβασα σε ένα σχολικό (ναι, κυκλοφορούν ακόμη) λεύκωμα.
Όμως εγώ, είμαι πολύ λαβωμένη για σχολικά λευκώματα.

Ποιός είναι αυτός που άλλαξε; Εγώ ή ο κόσμος γύρω μου; Ο τρόπος που βλέπω ή το τρόπος που με βλέπουν;
Σίγουρα κάτι όμως, έχει αλλάξει. Κάτι πολύ βαθύ ή πολύ μεγάλο ή πολύ σημαντικό. Κάτι που με κάνει να ξαγρυπνώ αρκετές νύχτες, κάτι που δεν με αφήνει να ηρεμήσω.Κάτι που άλλαξε για πάντα και ποτέ δεν θα είναι πια το ίδιο.
Δεν καταλαβαίνω πως και γιατί έγινε αυτό. Κι όμως, κάτι που δεν καταλαβαίνω πρέπει να το βιώνω, να το ζω. Με ρουφάει, με "αδειάζει".Τα αδύνατα μου φαίνονται δυνατά πλέον. Τα αλλοπρόσαλα τόσο προσιτά. Ανάμεσά μας υψώθηκε ένα τείχος, ένα τεράστιο παγόβουνο.
Κάποιες αισιόδοξες σκέψεις ή ελπίδες έχουν βαλσαμώσει μέσα στον πάγο. Ζούν ή πέθαναν; Όποιος και να έβαλε εκεί το παγόβουνο, αυτό πια θεριεύει και μεγαλώνει ολοένα από μόνο του.
Σηκώνω τα χέρια για να προστατεύω το κεφάλι μου από αυτό. Μάταια, είναι και μέσα στο κεφάλι μου... Πότε με κυριεύουν αισθήματα φυγής και πότε πολεμικά αισθήματα.
Η προδοσία είναι ύπουλος εχθρός.
Αρνήθηκες να δεις πέρα από σένα. Δεν ξέρω ποιόν ένοιαξε τι καίει εμένα, τι με βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά. Κι έτσι διάλεξα να βυθίζομαι.
Τοίχος μπροστά μου και κουράστηκα να κοπανάω τον εγωισμό μου εκεί. Τοίχος φτιαγμένος από εγωπάθεια, αδιαφορία, ευθυνοφοβία, προδοσία.
Ζήτω οι "καλοί μου φίλοι"!!