Μάνος Χατζηδάκης. Ενας από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες- ποιητές όλων των αιώνων. Εφυγε σαν σήμερα, 15 Ιουνίου 1994, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο, μη αναλώσιμο από τον χρόνο.
Απλά λόγια, λαϊκή μουσική, μπόλικο συναίσθημα και ακόμα πιο μπόλικα νοήματα.
Μια πολύ ωραία παρουσίαση είδα εδώ
Ισως δεν πρέπει να πω άλλα. Είναι όντως πολύ φτωχά. Μια αναζήτηση με έπεισε ότι έχουν γραφεί πολλά, άλλα σπουδαία άλλα όχι, αλλά πάντως πολλά γι' αυτόν.
Θα ανέβαζα κάποιο αγαπημένο τραγουδάκι αλλά σήμερα το δίκτυο μας κάνει κολπάκια. Αύριο λοιπόν. Προς το παρόν ας διαβάσουμε στίχους. Καλό είναι κι αυτό. Γιατί η μουσική καμιά φορά καλύπτει τον στίχο και δεν τον προσέχουμε. Αύριο λοιπόν.
Δυο παιδιά μεσ' τη βροχή.
Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Έλλη Πασπαλά
Στάλες πέφτουν κι ο καιρός
σκοτεινιάζει μοχθηρός
φτάνουν σύννεφα και φαίνεται
πόσο εχθρός είναι ο καιρός.
Μπόρα αρχίζει κι έχω βγει
μεσ΄ στους δρόμους σαν τρελή
το φεγγάρι τρέχει βιάζεται
να κρυφτεί απ΄ την απειλή.
Μες στ΄ αγιάζι στη βροχή
κει που τρέμουν οι φτωχοί
παθιασμένα αγαπηθήκανε
δυο παιδιά μεσ΄ στη βροχή.
Το αγόρι είχε ενοχή
το κορίτσι απαντοχή·
στο σκοτάδι φιληθήκανε
και χαθήκαν στη βροχή.
Δεν τους ζήτησε κανείς
ή γονιός ή συγγενής
ένα σύννεφο τους τύλιξε
και το πάθος μιας φωνής.
Μες στ΄ αγιάζι στη βροχή
δεν συνάντησα ψυχή
τα παιδιά που αγαπηθήκανε
φύγαν σ΄ άλλην εποχή.
Είμαι στο τέλος είσαι αρχή
στ΄ όνειρό μου εγώ πιστή
κι αν η μπόρα πια σταμάτησε
η φωνή μου έχει σβηστεί.
Χορός με την σκιά μου
Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω
κυνηγημένη σαν πουλί,
μες στα σεντόνια μου αντικρίζω
το θάνατο που με καλεί.
Κρύβω στα χέρια την καρδιά
παίρνω απ΄ τις πόρτες τα κλειδιά,
και προσπαθώ να του ξεφύγω
κρυφά σαν τα μικρά παιδιά.
Κυλώ σα δάκρυ στη σιωπή,
μέσα στου κόσμου τη ντροπή,
και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω
γυμνή μ΄ αρπάζει η αστραπή.
Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω
μια μπάντα παίζει το ρυθμό,
σκίζω τους τοίχους και χορεύω
να βρω τον άγνωστο αριθμό.
Κοιτάω μ΄ ελπίδα μια φωτιά
που ανάβει έν΄ άστρο στο νοτιά,
άραγε να ΄ναι ΄κει το φως μου,
το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.
Φοβάμαι του όχλου τη χολή
ένας τυφώνας με καλεί,
η αγάπη χάνεται στη μνήμη
κι εγώ χορεύω σαν τρελή.
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Και συνεχίζω με τον Ασταβάκρα. Πως είναι δυνατόν να μην είμαστε δυστυχισμένοι, όταν δεν είμαστε ελεύθεροι; Η ελευθερία δεν είναι μια ευδαιμο...
-
Καλημέρα και δημιουργική εβδομάδα για όλους μας!. Την Κυριακή ανηφόρισα προς Δίρφυ μεριά. Η άνοιξη είναι καταπληκτική εποχή για περπάτημα στ... -
Προσωπικές υποχρεώσεις με "κάθησαν" στην Αθήνα και συγκεκριμένα, με έστειλαν, στον Πειραιά. Μιλάω βέβαια για το προηγούμενο Σάββατ... -
Κάποτε... πριν χρόνια πολλά, ζούσε ένα λιοντάρι. Τι πρωτότυπο θα μου πείτε... Συνεχίζω. Ζούσε λοιπόν, ένα λιοντάρι. Εκεί στα ψηλά (!!!) του ...
Ο Χατζηδάκις ήταν (και παραμένει) μπροστά από την εποχή του. Και δεν ήταν μόνο συνθέτης. Ήταν και εξαιρετικός διανοούμενος - κι ας επέλεξαν κάποιοι να τον κρίνουν για λόγους άσχετους με την καλλιτεχνική και πνευματική του υπόσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Μάιο του 1985 είχε γράψει στο περιοδικό «Τέταρτο» με τον τίτλο «Μια μοβ σκιά Μαΐου», ένα συγκλονιστικό προφητικό κείμενο! Το αντιγράφω από το http://flamencologio.blogspot.com/2009/05/blog-post_949.html.
"...ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες κι αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν ν'αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από το δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ΄τον καθηγητή και το δημόσιο λειτουργό ως το δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως το γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - (έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων). Χειροδικία κατά της αρχής - (έτσι είθισται ν΄αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου). Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω ως επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξο κατά τα άλλα τόπο.
Μια μωβ σκιά Μαϊου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν΄αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια γι΄αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομματαίων και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχιση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ΄ «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται.Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια, σ΄όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος», έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τα ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία..."
Μάνος Χατζιδάκις - Μάιος 1985
Ένα ακόμα κείμενό του από "Το Τετράδιο":
ΑπάντησηΔιαγραφήO εξουσιαστής
Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση. Και όσο ασκεί την εξουσία, ο εξουσιαστής γίνεται αυτός η λαϊκή θέληση, ώστε μέσω των κομματικών εντύπων και των δημοσίων σχέσεων -έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου των πολλών- η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με αυτήν.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο ή φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούριος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια τα τελευταία χρόνια.
Γιατί το κόμμα εν Ελλάδι είναι μια θέση αμετακίνητη, αδιαφιλονίκητη, μονοπώλιο δικαίου, εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού και όποιος δεν συμφωνεί είναι προδότης και όχι μια διαφορετική μαχόμενη θέση μέσα στο κόμμα.
Γιατί ο εξουσιαστής διαθέτει τη μία άποψη και οι άλλοι την επιδοκιμάζουν αυτήν του ενός, του αρχηγού. Παλαιότερα οι εντός κόμματος εν χορώ επικροτούσαν. Σήμερα, εν χορώ, σιωπούν γιατί δεν χρειάζεται να επικροτήσουν. Απλώς αν παραστεί ανάγκη, χειροκροτούνε δημοσίως.
Ο εξουσιαστής διαθέτει ένα κεφάλι ξύλινο, ασυγκίνητο, ανέκφραστο, αμετακίνητο, «κενόν αισθημάτων και ιδεών και πλήρες φιλοδοξιών». Ένα κόμμα «ανεπτυγμένου» τόπου διαβαίνει τον χρόνο μέσα από τις αντιθέσεις του. Εδώ, σ' εμάς, καταλύεται από τον χρόνο ή αλλάζει τίτλους. Τώρα τελευταία αποκτήσαμε και τις τυπικές διαδικασίες -συνέδρια, επιτροπές, αποφάσεις- μονότονες, μονόφωνες, που καταλήγουν σε σχοινοτενή πορίσματα τα οποία απηχούν τη διευκόλυνση των φιλοδοξιών του εξουσιαστή.
Το πιο ανησυχητικό! Επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν μικρό εξουσιαστή, αποτυχημένο, καταπιεσμένο, ανεκπλήρωτο, δεχόμαστε τον επιτυχόντα σαν μια προέκταση φανταστική του εαυτού μας. Όπως δεχόμαστε τον φθόνο των φθονερών, τη λάσπη των λασπολόγων, την ηθικολογία των ανηθίκων, τις καταγγελίες των βρωμερών καταδοτών. Διότι εμπεριέχουμε φθόνον, λασπολογική διάθεση, ανηθικότητα, καταδοτικά συμπλέγματα και χοιροστασιακή αναπνοή.
Τα ακριβά πρότυπα, τα διαθέτοντα αρετή και ιδιότητες χαρισματικές, χρειάζονται πρωτίστως αρετή και αθωότητα για να γίνουν αποδεκτά- χαρακτηριστικά αντεξουσιαστή. Γι' αυτό και στον λαϊκίστικο καιρό μας, των οπαδών της εύκολης λείας και των ακόμη πιο εύκολων φιλοδοξιών, ή έννοια του αντεξουσιαστή δεν είναι εφικτή ούτε καν νοητή! Και αναδύεται εκ των βάλτων και των απορριμάτων πανένδοξος, απόλυτος, αμετακίνητος ο ένας, ο αδιαφιλονίκητος Εξουσιαστής. Προτείνω: μία αντεξουσιαστική εκστρατεία. Έναν σιωπηλό πόλεμο που, αν συντελεστεί μ' επιμονή, κάτι αληθινά καλό μπορεί να επιφέρει.
Η «πατρίς μας» οφείλει να αρνηθεί την ομφαλοσκοπική της κληρονομιά και ν' αποκτήσει ιδιότητες ζωντανού οργανισμού. Αν θέλει να επιζήσει με αξιοπρέπεια και όχι ως κοιτίς ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τουριστικών ερωτικών συντρόφων!
(Και πάλι, αντιγράφω από το http://flamencologio.blogspot.com/2009/05/blog-post_949.html)
Δεν μπορώ παρά να σε ευχαριστήσω γι' αυτά που έγραψες. Αλλά ακόμη περισσότερο να σε ευχαριστήσω γιατί μου έβαλες τη σκέψη για το επόμενο θέμα του blog μου. Ποιός είναι επαναστάτης; Τι σημαίνει επαναστάτης;
ΑπάντησηΔιαγραφή