Τριήμερο στο Λεωνίδιο.

"Κατερίνα;" η χαρακτηριστική φωνή του Γιάννη στην τηλεφωνική γραμμή.

"Έφτασαν οι γιορτές! Τι θα γίνει; Δεν θα έρθετε;"

Ήμασταν ήδη καθ' οδόν. Το Λεωνίδιο εξάλλου, είναι μία από τις αγαπημένες περιοχές, στον κατάλογο των περιοχών της πατρίδας μας, που έχω επισκεφθεί. Αν και είναι συνδεδεμένο στο μυαλό μου όχι μόνο με καλές μα και με κακές αναμνήσεις.... παραμένει ένας αγαπημένος προορισμός μου.

Στόχος ήταν ένα όμορφο τριήμερο, το οποίο ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, μιας και η "συλλογή" μου από σπηλαιοεκκλησιές, "πλούτισε" κατά δύο. Εκεί λίγο πριν το Αργος, πάνω από κάτι ξεχασμένα χωριουδάκια, σκαρφαλωμένα και κρυμμένα σαν πολύτιμη πέτρα σε μαργαριτάρι, ξετρυπώσαμε την Ανάληψη και την Αγία Ιερουσαλήμ.

Το Λεωνίδιο μας υποδέχτηκε με ζεστό φαγητό δίπλα στο τζάκι και ωραίο κόκκινο κρασί.

Το επόμενο κρύο πρωινό ήταν μια μικρή αποκάλυψη. Ξεκινώντας το περπάτημα, στην στρωμένη με "χρωματιστό χαλί" πλαγιά, φτάσαμε σε ένα καινούριο σε μας, σπήλαιο. Το σπήλαιο του Ρόζου. Ο Γιάννης δικαιολογήθηκε. -" Είναι κανένα 60άρι. Δεν είναι μεγάλο".

Μα εγώ χαίρομαι να κάνω ένα καινούριο σπήλαιο είτε είναι 20, είτε 50, είτε 100 μέτρα. Για μένα κάθε σπήλαιο είναι ένας χώρος μαγικός που με καλεί, να τον δω, να τον φωτογραφίσω και να γίνω για λίγο, ένα μαζί του. Έτσι είπα στον Γιάννη να μην ανησυχεί.

Το σπήλαιο ήταν γενικά όμορφο, ούτε ζεστό ούτε κρύο και με διάκοσμο... αποκαλυπτικό, θα μπορούσα να πω, μιας και ούτε στιγμή δεν με άφησε ανικανοποίητη. Ένα πηγάδι χωρίς ιδιαίτερα οριζόντια κομμάτια και χωρίς δυσκολίες.

Στο γυρισμό άφησα λίγο το μάτι μου και την φωτογραφική μου να χαϊδέψει τα κίτρινα κρινάκια, τα άγρια ζουμπούλια και τις πανέμορφες μωβ ανεμώνες.

Τα μάτια μου και η ψυχή μου δεν χόρταιναν αυτήν την ομορφιά κι έτσι όταν μου πρότειναν την επόμενη μέρα περπάτημα και σκαρφάλωμα στο βουνό πάνω από τον Αγιο Νικόλα, φυσικά και δεν αρνήθηκα. Μέχρι το μεσημέρι βουνό και μετά στην θάλασσα για φαγητό.

Εξάλλου το Λεωνίδιο έχει αυτό το μοναδικό προνόμιο, να συνδυάζει τόσο θαυμάσια και αρμονικά το βουνό και την θάλασσα αντάμα.

Είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να φανταστώ πιο όμορφο τρόπο να μπει ο νέος χρόνος. Τριγύρω μου άνθρωποι λίγοι αλλά χαρούμενοι και γελαστοί, κοντά στην φύση που τόσο με χαλαρώνει και με διδάσκει και κυρίως μέσα στα έγκατα της γης, μέσα στα σπήλαιά της που τόσο αγαπώ!!!!

Καλή Χρονιά σε όλους μας!