ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Διανύουμε ήδη το 2011, το "Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντισμού". Δυστυχώς οι "ιστορικές συνθήκες" είναι τέτοιες που δεν συμπίπτουν με εποχή ευημερίας αλλά αντιθέτως συμπίπτουν με εποχή ανάλγητη, χωρίς φραγμούς... σχεδόν υπό διάλυση.
"Ο κόσμος διαλύεται,μαμά" είπε η κόρη μου προχθές, κοιτώντας τις "σερβιρισμένες με μπόλικη τρομοκρατία" ειδήσεις των κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε.
Αναρωτιέμαι από τότε αν αυτό είναι αλήθεια. Όπως αναρωτιέμαι και γι' αυτόν τον έρμο των εθελοντισμό. Τι έχει ο καθένας από μας στο μυαλό του όταν σκέφτεται: δρω εθελοντικά;
Τι είναι εθελοντισμός και ποιος μπορεί να λέγεται εθελοντής;

Κατ' αρχήν φαίνεται ότι ο εθελοντισμός δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο και δεδομένο. Ουσιαστικά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Ως τέτοιο παίρνει διαστάσεις και μορφές αντίστοιχες της κοινωνίας που το περιβάλλει.

Από την άλλη θέλω να πιστεύω και στηρίζω, ότι δεν πρέπει να υπόκεινται σε πλαίσια και όρια. Πλαίσια και όρια που σαν αποτέλεσμα έχουν τον κατευθυνόμενο εθελοντισμό ως έκφραση ανθρωπισμού.
Η αξία του εθελοντισμού είναι δεδομένη. Δυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, καλύπτει τα κενά της κρατικής παρουσίας (ή κρατικής ανεπάρκειας), τονώνει τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Όλα αυτά για μένα, πολύ απλά, σημαίνουν: πρόοδος! Πρόοδος της κοινωνίας.
Όλα αυτά όμως, ξεκινάνε από την καρδιά μας. Ποιο είναι το κίνητρό του κάθε ενός από εμάς. Το κίνητρό και ταυτόχρονα ο σκοπός. Χωρίς φραγμούς, χωρίς περιορισμούς θέλω να προσφέρω λίγο από τον χρόνο μου, λίγο από τις γνώσεις μου και πολύ από την αγάπη μου σε κάτι που πιστεύω ότι αξίζει να δοθώ.
Αυτό για μένα είναι εθελοντισμός και πρέπει να προστατευτεί από υστερόβουλες ενέργειες εκμετάλλευσης και καπήλευσής της. Πρέπει να προστατευτεί γιατί έτσι προστατεύουμε την δική μας αξιοπρέπεια. Είναι αντισυμβατική η έννοια του εθελοντισμού με οποιαδήποτε επαγγελματική εξέλιξη και κυρίως με οποιαδήποτε οικονομική ανταμοιβή.
Και σαφώς, για μην μιλάω σαν..."βιβλίο" αλλά σαν άνθρωπος, η ανθρώπινη φιλοδοξία είναι αναπόφευκτη και κάποτε - κάποτε, θεμιτή. Αυτή μας ωθεί να κάνουμε καλύτερα τα πράγματα. Η ειδοποιός διαφορά είναι στο τι περιμένουμε να πάρουμε πίσω. Γιατί όταν προσφέρουμε εθελοντικά, αυτό που λαμβάνουμε είναι μόνο η προσωπική ικανοποίηση της προσφοράς. Τίποτε άλλο. Το οποιοδήποτε ευχαριστώ γίνεται εύκολα γυρισμένη πλάτη και τα χαμόγελα τα διαδέχονται εύκολα οι απατήσεις και τα "πρέπει".
Εχω γνωρίσει πραγματικούς εθελοντές στην ζωή μου. Γνώρισα τον κυρ Αντρέα στον Ερυθρό Σταυρό. Αφοσιωμένος στο σκοπό του. Κάποιες φορές, είχα την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα αυτός ο άνθρωπος δεν είχε ένα σκοπό, απλά πρόσφερε. Χωρίς να περιμένει τίποτα, χωρίς να προσβλέπει σε τίποτα, έκανε αυτό που η καρδιά του τον πρόσταζε. Βοηθούσε τον συνάνθρωπο. Αυτή η στάση για μένα, είναι εθελοντισμός.