ΕΦΙΑΛΤΗΣ και πως προσπαθήσαμε να αποδράσουμε από αυτον...

Το όνειρο δίνει τη θέση του στον εφιάλτη. Αυτό που ζούμε από χθες είναι πραγματικός εφιάλτης. Νοιώθω μεγάλη θλίψη και οργή. Δεν είναι έργο της φύσης αυτό. Είναι ανθρώπινο έργο. Είναι το έργο κάποιων άρρωστων υπανθρώπων οι οποίοι κινούμενοι από κίνητρα που δεν ξέρω πως να τα χαρακτηρίσω αυτή τη στιγμή, πυροδότησαν μια κατάσταση, την οποία, η επίσης ανίκανη ηγεσία μας, δεν μπορεί να ελέγχξει.
Δεν νοιάζομαι ποιός είναι υπεύθυνος και ποιός θα πληρώσει. Όλοι είναι υπεύθυνοι. Μακάρι να έπιαναν και τον φυσικό υπεύθυνο και να πλήρωνε αλλά ούτε αυτό θα κάνουν, ούτε οτιδήποτε άλλο θα γίνει. Δυστυχώς οι Ελληνες είναι καταδικασμένοι και έχουν ένα μοναδικό εχθρό! Τον ίδιο τους τον εαυτό.

Δεν αντέξαμε άλλο στο σπίτι. Καπνός υπήρξε παντού κι εμείς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να καθόμαστε να βλέπουμε τηλεόραση.Κι επειδή αυτό δεν έπαιζε με τίποτα... πήραμε τους δρόμους. Και συγκεκριμένα πήγαμε προς Παρνασσό μεριά. Νότια του Παρνασσού. Στην Δαύλεια. Κατευθυνόμενοι από Λειβαδιά για Δαύλεια, στρίψαμε ένα δρόμο πριν την Δαύλεια και κατευθυνθύκαμε στην Μονή Ιερουσαλήμ. Δεν την είχα επισκεφθεί ξανά στο παρελθόν.

Σε υψόμετρο 900 μέτρων δεσπόζει στο βουνό του Απόλλωνα Παρνασσού. Μου πρόσφερε την ομορφιά και την γαλήνη που τόσο είχα ανάγκη. Το δε εσωτερικό του ήταν μια μικρή έκπληξη για μένα αφού είχε έναν υπέροχο, πεντακάθαρο και γεμάτο λουλούδια κήπο.






Επόμενη στάση: το Κάστρο της Δαύλειας, η αλλοτινή ισχυρή Ακρόπολη. Σήμερα διατηρούνται μόνο τα ερείπια του τείχους αλλά όταν ανέβηκα εκεί πάνω, εκεί μέσα στο μικρό δασάκι
και γύρισα την ματιά μου στον κάμπο από την μια και στον μεγάλο ορεινό όγκο του Παρνασσού από την άλλη, ένοιωσα ένα δέος και μια ομορφιά να πλημμυρίζει την ψυχή μου.





Να πάμε να δούμε και το κέντρο της Δαύλειας; σκεφτήκαμε. Και πολύ καλά κάναμε γιατί ήταν σαν μικρό μπιζουδάκι εκεί ανάμεσα στα ψηλά βουνά. Ενα ουζάκι, λοιπόν. Τι καλύτερο και να ακολουθήσει φιλοσοφική συζήτηση.


Προς ανεύρεση των νερόμυλων, η συνέχεια. Οι ντόπιοι μας αποθάρρυναν λιγάκι, σίγουροι ότι δεν θα τους βρούμε. Τελικά, κάτι βρήκαμε αλλά λόγω του ότι είναι ιδιωτικοί, είναι και περιφραγμένοι και κλειστοί. Κάποιοι χρησιμοποιούνται ως κατοικίες.
Παλαιότερα υπήρχαν δύο σημαντικά υδροκίνητα συγκροτήματα με νερόμυλους για το άλεσμα των σιτηρών και καρπών.









Αναζητώντας τους νερόμυρους φτάσαμε μέχρι τις πηγές της Αγ. Τριάδος, οι οποίες δεν είναι σημειωμένες στον χάρτη.


Καθώς περπατούσαμε στο υπέροχο αυτό μέρος, μέσα στο καθάριο πράσινο και ακούγοντας παντού νερά, η ματιά μας σταμάτησε πάλι στο μαύρο. Ο εφιάλτης ήρθε να μας ξαναθυμίσει ότι ήταν εκεί πάντα και θα τον βρήσκαμε μπροστά μας ότι κι αν κάναμε. Μια φωτιά στο απέναντι βουνό. Μαύρος καπνός ενωνόταν με τα άσπρα σύννεφα. Λόγω όμως, του ότι από εκείνη την πλευρά δεν είχε τίποτε να κάψει, πλην χαμηλής βλάστησης, ελπίζαμε ότι θα την σβήσουν γρήγορα.


Εντομεταξύ εμείς πίσω στο δρόμο τον κεντρικό. Επόμενη στάση στο Μνημείο Μέγα. Στο σημείο αυτό λένε, έγινε η συμπλοκή μεταξύ του μεγάλου λήσταρχου Νταβέλη με τους χωροφύλακες και πάνω στην συμπλοκή πέθανε ο διοικητής, ο Μέγας. Ετσι λέει η παράδοση
Και απέναντι το Μνημείο του Οιδίποδα. Η πλακέτα μαρτυρά το γεγονός της τοποθεσίας της Σχιστής Οδού εκεί που ο Οιδίποδας σκότωσε τον πατέρα του Λάϊο.



Ονειρο και εφιάλτης, χαμόγελο και κλάμα, συγκίνηση και αποτροπιασμός... Πόσο εύκολο είναι να γλυστρίσουμε από το ένα συναίσθημα στο άλλο....