Η Βενετία βέβαια, δεν είναι ένα κεφάλαιο που λες ότι "τελείωσε". Σαν σειρά που αποτελείται από ατελείωτα επεισόδια... θα έλεγα ότι τελείωσε το πρώτο επεισόδιο.
Είναι πανέμορφη......
Δυσκολεύτηκα να αποφασίσω το να καθίσω να γράψω γι' αυτό το ταξίδι. Είναι τόσες εικόνες μέσα στο μυαλό μου, τόσα συναισθήματα στην ψυχή μου, τόσα λόγια στην γλώσσα μου, τόσες σημειώσεις στο καθημερινό μου μπλοκάκι, που φοβάμαι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να μεταφέρω στο "χαρτί". Φαντάσου ότι ακόμα και τις φωτογραφίες τις είδα μετά από δύο μέρες. Πως άραγε ονομάζεται στην ψυχολογία αυτή η συμπεριφορά;
Γράφω στο σημειωματάριο μου λοιπόν την τελευταία μέρα: "Ο γυρισμός μια περιπέτεια. Πραγματική περιπέτεια όμως, όχι πλάκες.
Το πλοίο που θα μας έπαιρνε μακρυά από αυτήν την όμορφη πόλη, την πόλη μουσείο, την πόλη που κάθε στροφή της μας αποκάλυπτε και μια έκπληξη... αυτό το πλοίο χάλασε. Με το ζόρι άραξε στο λιμάνι και έμεινε εκεί. Μας κοίταζε και έλεγε: μήπως να μένατε λίγο ακόμα;;;"
Την αγάπησα αυτην την πόλη. Υπήρχαν στιγμές που την λάτρεψα κι όλας. Από την πρώτη μέρα ως την τελευταία προσπάθησα να την ρουφήξω, να την γευθώ, να την μυρίσω, να την αγγίξω...
Από άλλο σημείο του σημειωματάριου μου: " Πρώτη μέρα στη Βενετία. Θέλεις να τα δεις όλα και καταλήγεις να λές: θα πρέπει να ξανάρθω εδώ. Χαλαρή βολτίτσα μέσα από τα στενά με κατεύθυνση την πλατεία του S. Marco. Είναι η ώρα της μεγάλης κίνησης όμως, κι έτσι είδα την τουριστική πλευρά του "παραμυθιού". Ετσι θα λέω από εδώ και μπρος την Βενετία.
Περπατώντας τα αμέτρητα στενά και διασχίζοντας αναρίθμητες γέφυρες (ponte), παύεις να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που κάνει την Βενετία πόλο έλξης. Φτάνοντας στην πλατεία του Αγ. Μάρκου.... έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ιστορία, μεγαλοπρέπεια...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου