ΒΕΝΕΤΙΑ μέρος ΙΙΙ (και τελευταίο)

Και εκεί... κάπου... μέσα στην πρώτη μέρα, ζήσαμε την Τέλεια Στιγμή. Όλες οι στιγμές ήταν τέλειες αλλά αυτή ήταν η Τέλεια Στιγμή!!!! Λίγο πριν το Αρσενάλε, σε ένα από τα ατελείωστα σοκάκια, καθισμένοι στις όχθες του ζωντανού καναλιού. Απέναντι, στην αυλή ενός σπιτιού, μια ανδροπαρέα συζητούσε ενώ μια γιαγιά στον επάνω όροφο άπλωνε στην παραδοσιακή (με τροχαλίες) απλώστρα. Μέσα από το σπίτι, από το ραδιόφωνο ακουγόταν υπέροχη ιταλική μουσική. Βάρκες πηγαινοέρχονταν, κόσμος χωρίς φωνές και φασαρία. Τίποτα δεν φαινόταν ξένο, όλα έδεναν αρμονικά μεταξύ τους. Μείναμε μέχρι το φως να γλυκάνει, μέχρι το σούρουπο να μας αγκαλιάσει και να μας μεταφέρει αλλού.
Πόντε ντι Ριάλτο. Ένα από τα αιώνια σύμβολα της Βενετίας. Η μεγάλη αυτή γέφυρα , το 1444 κατέρρευσε από το βάρος του πλήθους που είχε συμπληρωθεί για να δει τη γυναίκα του μαρκησίου της Φεράρα να περνά και ήταν σαφές ότι έχει έρθει η στιγμή να παρθούν σοβαρότερα μέτρα. Η σημερινή γέφυρα χρειάστηκε τρία χρόνια για να χτιστεί (1588 – 1590) και υπάρχει μια διχογνωμία για το αν τα σχέδια ανήκουν στον κατασκευαστή Αντόνιο ντα Πόντε ή στον ευγενή Τζοβάνι Αλβίζε Μπολντί. Τρία χρόνια πρέπει να ήταν μεγάλο διάστημα για τους ενοχλημένους εμπόρους της περιοχής του Ριάλτο γιατί άρχισαν να κυκλοφορούν αγενή σχόλια, τύπου: η γέφυρα δεν θα ήταν έτοιμη μέχρι τα αντρικά γεννητικά όργανα να βγάλουν νύχια κατο γυναικείο αντίστοιχο να πάρει φωτιά.
Ως απάντηση σε αυτές τις ειρωνείες, ο Ντα Πόντε τοποθέτησε στην πρόσοψη του Παλάτσο ντει Καμερλένγκι δύο μικρά ανάγλυφα που αναπαριστούσαν τα απίθανα αυτά γεγονότα. Είναι αλήθεια! Υπάρχουν ακόμα.
Εκεί βρίσκεται και ένα βάθρο από λευκή πέτρα, το οποίο στηρίζει στις πλάτες του ένας γονατιστός άνδρας. Είναι ο «Γκόμπο ντι Ριάλτο», ο καμπούρης του Ριάλτο. Χρησίμευε ως βήμα για τις επίσημες ανακοινώσεις αλλά και ως άμβωνας απ’ όπου οι Βενετσιάνοι ιερείς καταδίκαζαν την αδιαφορία , τις καταχρήσεις και την αδικία. Ίσως να αναπαριστάνει έναν ανειδίκευτο εργάτη, από εκείνους που συνέρρεαν στην πόλη ζητώντας εργασία το 15ο αιώνα.

Τα βήματά μας, τα αμέτρητα βήματά μας, μας οδηγούν από την μία πλατεία σε άλλη, από τον έναν δρόμο σε ένα, από την μία εκκλησία σε άλλη, από το ένα παλάτι σε άλλο. Μα πάντα χαμένοι μέσα στην ιστορία , ρουφάμε αυτό που ονομάζουμε ΤΕΧΝΗ. Εκπλήξεις παντού…
Γιάκομπο Τιντορέτο, Τιτσιάνο, Τζορτζόνε, Αντόνιο Βιβάλντι, Κάρλο Γκολντόνι, Μπιενάλε της Βενετίας.
Το Μεγάλο Κανάλι, την αυγή, λουσμένο στο φως, το σούρουπο. Γόνδολες στολισμένες. Υπερηφάνεια και δύναμη. Το Παλάτι των Δόγηδων αλλά και η γέφυρα των Στεναγμών.
Περίπατος στα βόρεια της Πλατείας του Αγίου Μάρκου, εκεί στην καρδιά της Βενετίας και μετά στροφή για το Δυτικό Σαν Μάρκο, πιο ήσυχο γεμάτο εκκλησίες και πλατείες.

Βενετία. Γοτθικό καθρέφτισμα δύναμης και ομορφιάς. Χίλια χρόνια ανεξάρτητη, κυρίαρχη, ενέπνεε φόβο και θαυμασμό. Σήμερα συνεχίζει να εμπνέει θαυμασμό! Και αγάπη για το τόσο έντονο παρελθόν. Για μένα αυτό το παρελθόν σημαίνει πολλά. Με κάνει να μονολογώ: αφού οι άνθρωποι μπορούν να φτιάχνουν τόσο σπουδαία πράγματα, πως μπορούν ταυτόχρονα να είναι φτιαγμένοι για τόσο ποταπά και μηδαμινά;