Ανάβαση στην Μεγ. Ζήρεια

Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούσαμε να ανέβουμε την κορυφή της Μεγάλης Ζήρειας. Δεν τα καταφέρναμε. Όσο μεράκι και διάθεση κι αν είχαμε, κάθε, μα κάθε φορά αντιμετωπίζαμε τον απαγορευτικό καιρό.
Σαββάτο 17 Οκτωβρίου είπαμε να το ξαναδοκιμάσουμε μετά από τουλάχιστον 3 ή 4 χρόνια.
Ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο... δεν μας πτόησε. Φτάσαμε μέχρι τα Τρίκαλα. Εντυπωσιακές φθινοπωρινές εικόνες. Μαγευτικές. Η βροχή δυνάμωνε! Συνέχεια και συνέχεια.
Δεν είναι δυνατόν....!;; σκεφτόμουν. Πάλι δεν μας θέλει; Αρχισε και το χαλάζι. Ο αέρας έκανε τα βήματά μου τόσο ασταθή που υπήρχαν στιγμές που με μεγάλη προσπάθεια κρατιόμουν όρθια. Δεν σας κρύβω ότι όλα αυτά μου δημιούργησαν πολύ δυνατά συναισθήματα. Πάθος και αγάπη για το βουνό. Πάθος και αγάπη για την προσπάθεια που μπορεί να καταβάλλει ο άνθρωπος προκειμένου να φτάσει έναν "ευγενή στόχο".

Κάπου τώρα τελευταία διάβαζα για τα "θεϊκά βουνά". Ναι, η Ζήρεια ή Κυλλήνη είναι ένα θεϊκό βουνό. "Όρος απότομο, δασοσκέπαστο, πετρώδες και χιονοδαρμένο, με θεϊκές μορφές, το ψηλότερο της Αρκαδίας" έγραφε η αρχαία Ελληνική Γραμματεία.

Ανεβαίνοντας με πείσμα, λοιπόν, όχι πείσμα απέναντι στο βουνό αλλά απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, άρχισα να "μυρίζω" την κορυφή. Ο αέρας είχε αρχίσει να μου θυμίζει κορυφή. Την κορυφή όμως δεν έβλεπα πουθενά. Η ομίχλη είχε καλύψει τα πάντα. Εκεί λιγοψύχησα.... Που είναι η κορυφή;;;; Ήμουν βρεγμένη και η θερμοκρασία είχε πέσει στους 0 βαθμούς. Τα χέρια μου είχαν παγώσει και δεν τα αισθανόμουν..... Υπερβολικά;;; όχι όταν μιλάμε για την Ζήρεια.
Και τότε η ομίχλη τραβήχτηκε σαν αυλαία και μου έδειξε την κορυφή. Για μια στιγμούλα μονάχα, για μια τόση δα μικρή στιγμούλα.
Ευτυχία!
Τελικά την πατήσαμε την κορυφή της Ζήρειας. Η χειμερινή "σαιζόν" ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς.

Ακολούθησε μια βολτίτσα στην λασπωμένη λίμνη Δασίου, στην λίμνη Δόξας και στο μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου για γλυκό τριαντάφυλλο.
Μέσα σε αυτήν την βόλτα βάλαμε και την αναζήτηση μας. "Σπήλαιο Παναγιάς του βράχου" και "Σπήλαιο των Αγγλων", στο χωριό Ταρσός.
Διόλου άσχημα για μια μέρα.

Η Ζήρεια, όπως πάντα, μαγευτική! Και η λίμνη Δασίου, αν και τα νερά της βροχής, την είχαν λίγο ανακατέψει, ήταν υπέροχη
Μονή Α. Γεωργίου. Ενα μοναστήρι ξεχασμένο πίσω στον χρόνο. Δύο καλόγερους συναντήσαμε- ένας είχε μάλιστα φιλοσοφικές αναζητήσεις. Οταν του είπαμε πόσο μας αρέσει εδώ μας είπε:"όπου σας αρέσει να πηγαίνετε συνέχεια και όπου δεν σας αρέσει να μην ξαναπάτε" Πόσο ανώτερη είναι αυτή η απλή σοφία!το σήμαντρο του Αγ. Γεωργίου ξεχασμένο να θυμίζει κάτι από το παρελθόν και το μέλλον.

Στην Παναγιά του Βράχου. Βρίσκεται λίγο έξω από το χωριού Κάτω Ταρσός. Πάνω σε έναν τεράστιο βράχο. Πρόκειται για διώροφο σπήλαιο, στον κάτω όροφο του οποίου είναι χτισμένο παμπάλαιο ασκηταριό - εκκλησία αφιερωμένο στην Παναγία του "βράχου". Ο επάνω όροφος χρησίμευε σαν αποθήκη τροφίμων αλλά και σαν καταφύγιο.Και το σπήλαιο "Παναγιά του βράχου" και το σπήλαιο "των Άγγλων" είναι δύο σπήλαια σκαρφαλωμένα στους βράχους. Αυτοί οι βράχοι είναι τόσο εντυπωσιακοί που θυμίζουν Μετέωρα.
Το δεύτερο σπήλαιο ήθελε ένα σκαρφαλωματάκι και ο βροχερός καιρός δεν βοηθούσε καθόλου. Κατά συνέπεια.... έπεται συνέχεια....