Οι κήποι του πασά

Στην Θεσαλλονίκη έχω ανέβει 4-5 φορές. Άλλες φορές περαστική κι άλλες για να κάτσω λίγο. Πάντα όμως ... λίγο. Ίσως γι'αυτό, δεν βλέπω την ώρα να ξανανηφορίσω προς τα εκεί.
Μόλις περάσω τα Τέμπη, την μυρίζομαι και τρέχω να την αγκαλιάσω.
Την έχω περπατήσει κιόλας λίγο. Εχω γευθεί με όλες μου τις αισθήσεις την ιστορία της, τις εκκλησίες της, τους αρχαιολογικούς της τόπους.... Χμμμμ έχω προσπαθήσει τουλάχιστον....
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί κάθε φορά υπάρχει κάτι καινούριο να δω.
Και αυτήν την φορά κάπως έτσι έγινε. Διαβάσαμε: "Οι κήποι του πασά". Τι είν' τούτο; Αναρωτηθήκαμε. Το ψάξαμε λίγο και το ενδιαφέρον μας κορυφώθηκε.
Οι "κήποι του πασά", τελικά, δεν έχουν καμία σχέση με "κήπους του πασά". Είναι βέβαια, ένα χώρος διαμορφωμένος σε κήπο αλλά έχει μέσα και κάτι περίεργα κτίσματα. Βρίσκεται πίσω από το νοσοκομείο του Αγίου Δημητρίου. Ίσως και να χτίστηκε από την αρχή για να αποτελέσει τον "πίσω χώρο" του νοσοκομείου.

Όλα αυτά όμως, τελικά, δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει ότι πρόκειται για πολύ πρωτότυπες κατασκευές, αγνώστου αρχιτέκτονα και μοναδικά καλλιτεχνήματα.
Σώζονται ένα συντριβάνι και γύρω από αυτό μία σήραγγα, μια στέρνα για την συγκέντρωση του νερού, μια χαμηλή πύλη που οδηγεί σε έναν υπόγειο χώρο και ένα υπερυψωμένο καθιστικό. Υπάρχει ένα περίεργο παιχνίδι με τα υλικά και τις συνθέσεις. Μυτερή, σκληρή, ακατέργαστη πέτρα σε συνδιασμό με κονίαμα και "φυτικά απολιθώματα". Μαύρη μεταλλευτική σκουριά για την δημιουργία διακοσμητικών ταινιών.
Σημαντική θέση στην σύνθεση είχε το νερό. Σήμερα βέβαια, αυτό δεν υπάρχει αλλά παλιά, το νερό έπεφτε με ορμή και αλλού έπεφτε σταγόνα σταγόνα και αλλού κυλούσε σε αυλάκια ή μαζευόταν σε λιμνούλες.
Ποίηση μαζί με μυστήριο. Θεωρείται κομβικό γεωμαγνητικό σημείο από τους οπαδούς της Ιερής Γεωγραφίας.
Πέραν όμως του τι λέγεται για το μέρος...και ανεξάρτητα το γιατί το έφτιαξε όπως το έφτιαξε ο αρχιτέκτονας, παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην ζωή της πόλης. Αποτελεί ένα εκκεντρικό σημείο μέσα στην ομοιομορφία του συντηρητισμού. Ο εκλεκτικισμός από την μιά και η άκρατη φαντασία από την άλλη.


Πρόκειται περισσότερο για μια νοητική κατάσταση παρά την περιγραφή μιας συγκυρίας, μια κατάστασης, μιας τάξης ή μιας εποχής.