Βοιωτία και Σπηλιά του Ηρακλέους

Λίγο πριν τις γιορτές είχα πάει με τον φίλο μου τον Θωμά, στην Βοιωτία.
Το μέρος εκείνο και ιδιαίτερα γύρω από την λίμνη της Κωπαϊδας, μου ασκούσε πάντα ιδιαίτερη έλξη. Παλιά, πολύ παλιά ακολουθούσα, γεμάτη αγωνία και προσμονή για ότι επρόκειτο να ακούσω και να δω. Ο παλιός, εκείνος αγαπημένος μου ερευνητής πάντα ήξερε που να πάει και την ιστορία που συνόδευε το μέρος.
Βέβαια δεν μπορώ και δεν θα το κάνω σε καμία περίπτωση, να το παίξω σχετική μια και αφ'ενός υπάρχουν άλλοι σχετικότεροι και αφ' ετέρου ακόμα ερευνώ...

Πρώτη μας στάση το αρχαίο οχυρό Γλα. Οταν η Κωπαϊδα πλημμύριζε και μετατρεπόταν σε λίμνη ο Γλάς γινόταν νησί. Περιβαλλόταν από πανίσχυρα κυκλώπεια τείχη και είχε τρεις πύλες.
Ανεβήκαμε επάνω και περπατήσαμε λίγο μέσα από τα "τείχη". Η θέα ήταν φανταστική.

Ομως μας περίμεναν τα ορυχεία κι έτσι κατεβήκαμε γρήγορα. Στα ορυχεία δεν είχε τύχει να κατέβω μέχρι τώρα. Όποτε περνούσα από εκεί, καθόμουν και τα κοίταζα, χαζεύοντας το κόκκινο χρώμα και λέγοντας: την επόμενη φορά θα κατέβω. Λίγο σχοινί, πρόχειρα ρούχα και αυτή τη φορά, έστω και με την λίγη βροχούλα που έπεφτε, κατεβήκαμε. Χωρίς να έχει τίποτε ιδιαίτερο, το παιχνίδισμα με το φως, το έκανε αρκετά ενδιαφέρον.
Είχα διαβάσει ότι η ατμόσφαιρα είναι βαριά, όμως εγώ δεν ένοιωσα κάτι.
Δυστυχώς η βροχή δυνάμωσε κι έτσι αναβλήθηκε η βόλτα μας πάνω στο λόφο, εκεί στο εκκλησάκι και στις γύρω στοές. Εκείνο το μέρος - ο αγαπημένος μου ερευνητής έλεγε ότι υπήρχε ιερό στον Ηρακλή, εγώ νομίζω ότι ηταν στην Ήρα - ήταν από τα αγαπημένα μου. Ηρεμία και σιγουρά με περιέβαλε όποτε στο παρελθόν τύχαινε να το επισκεφθώ.

Είπαμε να κατεβούμε προς τα κάτω μήπως και η βροχή σταματήσει. Από κει και πέρα θα πηγαίναμε ψάχνοντας γιατί δεν είχαμε ξαναπάει. Ψάχναμε την σπηλιά του Ηρακλέους.
Τα βήματά μας ή μάλλον οι ρόδες του αυτοκινήτου μας έφεραν στην Λάρκο, στο χωριό Νέο Κόκκινο. Ο φύλακας αν και επιφυλακτικός ήταν αρκετά δεκτικός και μάλιστα προθυμοποιήθηκε "για να κάνει κι εκείνος καμιά βόλτα" να μας πάει εκείνος. Η σπηλιά του Ηρακλέους ήταν μπροστά μας. Αξίζει να διαβάσετε δυο πράγματα την ιστορία της περιοχής.
Οι Μινύες, λέει, με τρεις γιγάντες διώρυγες διοχέτευαν τα νερά στις καταβόθρες.
Η βόρεια διώρυγα έπαιρνε τα νερά του Μέλανα και του Κηφισού ποταμού και τα έριχνε στη Μεγάλη Καταβόθρα ή Σπηλια του Ηρακλή.
Η δεύτερη διώρυγα έπαιρνε τα νερά της Ερκυνας και περνώντας από τα Μαυρόγεια, διέσχιζε την πεδιάδα και συναντούσε την τρίτη διώρυγα.
Η τρίτη διώρυγα στον νότο, έπαιρνε τα νερά του Φάλαρου, του Λόφιδος της Αλιάρτου, περνούσε κοντά από τη νησίδα του Γλά και χυνόταν στην πρώτη διώρυγα, τη βόρεια.
Επειδή στα βορειοανατολικά η λίμνη ήταν βαθύτερη και τα νερά δεν έφευγαν, αναγκάστηκαν να σκάψουν μια υπόγεια σήραγγα και διοχέτευσαν τα νερά στο Ευβοϊκό κόλπο.
Τέρμα η ιστορία!!! Μπήκαμε μέσα. Στα δεξιά μας τοιχίο από πέτρες, κατασκευασμένο για να μην πέφτουν φερτά υλικά και βουλώνει η καταβόθρα. Συνεχίζουμε προς τα μέσα. Λίγο διάκοσμος και βουλωμένες τρύπες μας ψιλοαπογητεύουν. Λίγο ψάξιμο, λίγες φωτογραφίες και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, όταν δεξιά μας βλέπω ένα άνοιγμα. Και μπαίνω. Ο Θωμάς ακολουθεί και με προσέχει γιατί γλιστράει πολύ. Πιο μέσα κι άλλο άνοιγμα... και συνεχίζει ...και συνεχίζει. Πήγαμε όμως χωρίς τα απαραίτητα: κράνος, φακούς κλπ.... Με ένα φακό μέχρι που να πάμε; Αφού πειράξαμε λίγο ο ένας τον άλλον: τι σπηλαιολόγος είσαι εσύ, χωρίς κράνος... και άλλα τέτοια, γυρίσαμε κανονίζοντας την επόμενη επίσκεψή μας.

Όποτε έχω επισκευθεί αυτήν την περιοχή πάντα φεύγω πιο πλούσια, πιο γεμάτη. Και πιο ανυπόμονη να ξαναγυρίσω.