Περιθώριο

Είμαι εγώ εξάρτημα της μηχανής
αχ, κι ο γιός μου τ' ανταλλακτικό
θα 'μαι μια ζωή στην δούλεψη...
.......................................

Παλιό τραγουδάκι που μου ήρθε στο μυαλό αυτές τις μέρες.
Πόσες φορές έχουμε νοιώσει παραμελημένοι, μόνοι μας, απομωνομένοι ή και ξεχασμένοι;
Ξάφνου έρχεται μια μέρα όπου φαίνεται σαν κανείς να μην σε έχει ανάγκη. Από την μια στιγμή στην άλλη τα συναισθήματα των άλλων προς εμάς αλλάζουν. Αυτά που κάναμε και λέγαμε και φαίνονταν αρεστά... ξαφνικά τους φαίνονται βαρετά, ανούσια και καμιά φορά χαζά...
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε ένα σημείο, σε ένα τομέα της ζωής μας..
Εχω την εντύπωση ότι συμβαίνει παντού. Στην οικογένεια, στη δουλειά, στο χόμπυ μας, στην οργάνωση ή στον σύλλογο που πιθανότατα ανήκουμε.
Δυστυχώς δεν βλέπω, σε αυτήν τη περίπτωση να υπάρχει διαφορά. Και αυτοί που είναι δουλειά - σπίτι, σπίτι - δουλειά αλλά και αυτοί που κάτι τους τρώει, και ήσυχοι δεν μπορούν να κάτσουν, περνούν από την ίδια αυτή φάση. Την φάση της απόρριψης.
Σε απορρίπτουν στην αρχή οι γονείς σου, μετά όμως σε απορρίπτουν και τα παιδιά σου... Στη δουλειά, σε ξεζουμίζουν κανονικά και μετά αρχίζουν να "μην σε έχουν τόσο ανάγκη.." Βρίσκουν συνεχώς νεότερους να ξεζουμίσουν. Αρχίζεις και γίνεσαι ένα γρανάζι της μηχανής λίγο σκουριασμένο, λίγο αλάδωτο.... αλλά γρανάζι. Θα σε πετάξουν τελείως κάποια μέρα για να βάλουν ένα άλλο, πιο καινούριο.
Στο σπίτι σιγά σιγά μπαίνεις στο περιθώριο γιατί οι νεότεροι έχουν πάντα τα φόντα να "φαίνονται". Σε κάνουν στην άκρη με την βεβαιώτητα ότι αν και θα είσαι κάπου εκει, δεν θα φαίνεσαι πολύ πολύ.
Και ενώ αυτά λίγο πολύ, τα ξέρεις γιατί τα έχεις διαβάσει (αν και τα βιβλία δεν μπορούν να σου μεταδώσουν συναισθήματα ούτε να απαλύνουν τον πόνο σου) δεν ξέρεις ότι το ίδιο θα συμβεί ακόμα και αν αποφασίσεις να συμμετάσχεις σε μια, ας πούμε, εθελοντική οργάνωση. Πας, προσφέρεις, σου παίρνουν και δίνεις... δίνεις και σου παίρνουν. Κι όταν τα δώσεις όλα... μπαίνεις στο περιθώριο. Καμία φορά, και αυτό είναι το φοβερό, μπαίνεις στο περιθώριο με τρόπο βάναυσο, άδικο και αχάριστο. Και είναι εκείνες οι στιγμές που αισθάνεσαι την απόλυτη έλλειψη ελευθερίας. Καταλαβαίνεις ξαφνικά, ότι ό,τι διάλεξες να κάνεις δεν ήταν τίποτε άλλο πλαστές εικόνες ελευθερίας. Εξάρτημα σε μηχανή είσαι και νόμιζες ότι είχες λόγο στην κίνηση της μηχανής. Και τότε έρχεται η ώρα να ανακαλύψεις την πραγματική ελευθερία. Ή καλύτερα την πραγματική απελευθέρωση.