Καμιά φορά κάθομαι στον υπολογιστή και κοιτώ περασμένα αρχεία. Κάνω ένα ξεσκαρτάρισμα και ταυτόχρονα θυμάμαι. Είναι δίκοπο μαχαίρι το να θυμάσαι.....
Σήμερα λοιπόν, έπεσε το μάτι μου σε ένα κείμενο - παρουσίαση που έγραψα πριν λίγα χρόνια προκειμένου να παρουσιάσω το σύλλογό μας.

"Όταν κάθισα μπροστά στον υπολογιστή να ετοιμάσω αυτήν την παρουσίαση, καθόμουνα και τον κοίταζα και έλεγα : τι κάνω τώρα εδώ;
Είχα νευριάσει τόσο πολύ γιατί δεν ήξερα, πραγματικά, τι να σας δείξω. Σκεφτόμουν: τι θα ενδιέφερε αυτούς τους ανθρώπους να δούνε; Τη πορεία μας αυτά τα πέντε χρόνια; Τις προσπάθειές μας; Τα αποτελέσματα; Την παρέα μας;
Ακόμα δεν ξέρω, γι’ αυτό με αυτά τα πολύ λίγα που θα σας πω, θα προσπαθήσω να σας κάνω κοινωνούς της «φιλοσοφίας» της σπηλαιολογίας και μετά να σας εντάξω στη δράση του συλλόγου.
Γιατί λέω «φιλοσοφία» της σπηλαιολογίας και δεν λέω απλά τη δραστηριότητα της σπηλαιολογίας; Γιατί για μας πρόκειται πραγματικά για φιλοσοφία. Κυριαρχεί στις συζητήσεις μας, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα καθημερινά πράγματα, στον τρόπο που διαπραγματευόμαστε τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στο τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας…..
Ας δούμε λίγο τι σημαίνει σπήλαιο.
Σπήλαιο ονομάζεται κάθε φυσική κοιλότητα του εδάφους, λέμε αρκετά μεγάλη ώστε να χωράει ένας άνθρωπος, αλλά αυτό είναι και λίγο εγωιστικό μια και σπηλιά μπορεί να υπάρχει και μετά ένα στένωμα που δεν χωράει άνθρωπος.
Τα περισσότερα σπήλαια βρίσκονται σε περιοχές με ασβεστολιθικά πετρώματα. Η διαδικασία για να δημιουργηθεί ένα σπήλαιο κρατάει για χιλιάδες χρόνια. Καθώς το επιφανειακό νερό εισδύει στο υπέδαφος, το διοξείδιο του άνθρακα διαλύει τον ασβεστόλιθο. Έτσι δημιουργεί διαδρόμους και σπήλαια.

Βαθιά όμως στο υπέδαφος βρίσκεται ο υδάτινος ορίζοντας. Εδώ υπάρχουν άλλα πετρώματα τα οποία είναι υδατοστεγή κι έτσι το νερό αρχίζει να ρέει κατά μήκος της γραμμής του υδάτινου ορίζοντα, σχηματίζοντας ένα μικρό υπόγειο ποτάμι.

Η στάθμη του υδάτινου ορίζοντα μετατοπίζεται με τα χρόνια. Κάθε φορά το ποτάμι πρέπει να ανοίξει καινούριο δρόμο. Οι παλιοί διάδρομοι και οι θάλαμοι γεμίζουν με αέρα και σχηματίζονται συστήματα σπηλαίων. Η όψη των σπηλαίων είναι εντυπωσιακή.. Σε κάθε στροφή παρουσιάζονται θεαματικοί σχηματισμοί πετρωμάτων. Καταρράκτες πέφτουν από γκρεμούς. Αλλού υπάρχουν υπόγειες, κρύες, πεντακάθαρες λίμνες. Ποτάμια ανοίγουν πέρασμα δημιουργώντας λαβύρινθους. Δεν είναι παράξενο που μερικά συστήματα σπηλαίων έχουν γίνει πολυσύχναστα τουριστικά αξιοθέατα!!! Είναι φυσικά μνημεία και λειτουργούν σαν «παράθυρα» που βλέπουν το παρελθόν.

Αν μπορείτε λίγο να φαντασθείτε τα παραπάνω σίγουρα θα σκεφτείτε ότι ο υπόγειος, υπέροχος αυτός κόσμος είναι το λιγότερο ενδιαφέρον αν όχι συναρπαστικός. Οι σταλαγμίτες σχηματίζονται με τις σταγόνες που πέφτουν στο δάπεδο, από αντίστοιχους σταλακτίτες. Αργά αλλά σταθερά οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες αναπτύσσονται και κάποτε ενώνονται και σχηματίζουν κολώνες. Σειρές από κολώνες σχηματίζουν σταλακτιτικούς τοίχους που χωρίζουν τα κοιλώματα σε θαλάμους. Ανάλογα με την ταχύτητα της σταγονορροής, το ύψος της οροφής και τις κλιματολογικές συνθήκες δημιουργούνται τα διάφορα είδη και σχήματα σταλακτιτικού διακόσμου. Τόσα σχέδια, τόσα χρώματα : δενδροειδής, κηροπήγια, μαργαριτάρια διαφόρων ειδών, κοραλλιοειδείς, μέδουσες, καταρράχτες, αρμόνια, λευκά, κόκκινα, καφέ …. Χάνεται το μάτι, αναστατώνονται οι αισθήσεις….

Για να τα γνωρίσουμε από κοντά όμως όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, πρέπει να σηκωθούμε, πρώτα απ’ όλα, μπροστά από την τηλεόραση. Να βγούμε έξω στη φύση και να ακούσουμε τους ρυθμούς της, να δούμε τα χρώματά της, να μυρίσουμε τις μυρωδιές της.
Αυτό κάναμε κι εμείς όταν φτιάξαμε τον Φ.Ο.Σ. Σηκώσαμε ορισμένους νέους ανθρώπους από τον καναπέ τους και προσπαθήσαμε να τους εμφυσήσουμε την ιδέα μας. Έτσι ξεκινήσαμε και τα πρώτα σεμινάρια. Και τις πρώτες επισκέψεις, και τις πρώτες απόπειρες για νέες εξερευνήσεις.......

Το κείμενο είχε μείνει μισό.... Ο επίλογος δεν είχε γραφτεί στο χαρτί. Καλύτερα....
Γιατί καμιά φορά δεν μπορείς να σχεδιάσεις τον επίλογο...