Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Λεωφορείο, ενα στρατιωτικο σακίδιο και ο πόλεμος....

Ενα ατυχές και δυσάρεστο συμβάν που μου συνέβει τις τελευταίες μέρες, με έχει κάνει καθημερινό "ταξιδιώτη" των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς। Εκτός της περιπέτειας που μου προσφέρουν, έχω και την δυνατότητα να πληροφορηθώ, να αφερεθώ και να μάθω διάφορα πράγματα। Αλλού αυτήν την δυνατότητα δεν θα την είχα।
Προχθές λοιπόν, η ζέστη σχεδόν αφόρητη κι εγώ σκημένη στο τζάμι, ευχαριστιόμουν το κλιματιστικό το λεωφορείου με μια δόση όμως "μιζέριας" για την κακή μου τύχη!!!!!!!!!
- Το σακίδιο δικό σας είναι; άκουσα μια φωνή πίσω μου, εμφανώς μεγάλου ανθρώπου
- Ναι, το έχω αγοράσει από το Μοναστηράκι, απαντάει ο διπλανός του λίγα χρόνια νεώτερος
Με μια μικρή στροφή του κεφαλιούμου, είδα ότι επρόκειτο για το αγαπημένο μου στρατιωτικό σακίδιο που κάποτε - στα νεανικά μου χρόνια - ήταν της μόδας।
- Ποιός ξέρει ποιός το είχε αυτό....., συνέχισε ο ίδιος
- Αυτά τα είχαν οι Ελληνες και οι Αγγλοι। Οι Γερμανοί τα είχαν όλα πέτσινα।
- Εσεις πολεμήσατε;
- Εγώ τότε ήμουν 11 χρόνων। Δεν πολέμισα। Θυμάμαι όμως। Οι Γερμανοί έκαναν μεγάλη ζημιά
- Οι Γερμανοί ε; οι Ιταλοί;
- Οι Ιταλοί βαρούσαν στον γάμο του Καραγκιόζη। Πόλη ήθελαν να χτυπήσουν θάλασσα βαρούσαν। Τους είχαμε βγάλει και σλόγκαν!!! Οι Γερμανοί ήταν εύστοχοι। Τον Πειραιά τον έκαναν αλώνι। Τον ισοπέδωσαν...
Και το στόμα του παπού άνοιξε και έλεγε...έλεγε... έλεγε... Το λεύκωμα των αναμνήσεων του, έγινε βιβλίο ανοιχτό।

Λίγες θέσεις πιο κάτω μερικοί νεαροί, φώναζαν, γελούσαν και ανταποκρινόντουσαν στην θάλασσα που τους καλούσε।
Ο παππούς είχε περάσει χρόνια δυστυχίας, φαίνονταν στη φωνή του। Τα σκέφτομαι και είμαι έτοιμος να κλάψω, είπε।
Οι νεαροί είχαν μπροστά τους χρόνια δυστυχίας αλλά η φωνή τους δεν μαρτυρούσε τίποτα। Δεν ξέρουν, δεν το σκέφτονται και έτσι γελάνε.... ακόμα!!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου