Πτώχευση; Σε τί;

Κάπου διάβασα ότι το βλέμμα των ανθρώπων σήμερα, θυμίζει "βλέμμα δαρμένου σκύλου". Κι επειδή πληγώνομαι αφάνταστα όταν έχω απέναντί μου ένα δαρμένο σκύλο, θα ήθελα να μπορούσα να σβήσω αυτό το βλέμμα από τα μάτια των ανθρώπων.
Γιατί; γιατί φοβάστε καλοί μου άνθρωποι; που έλεγε και ο Θανάσης. Γυρίστε την πλάτη σε όλους και όλα που σας σπέρνουν τον φόβο και σκεφτείτε. Και με την καρδιά αλλά και με τον νου.
Ουσιαστικά έχουμε πτωχεύσει. Δεν έχουμε καταστραφεί. Έχουμε πτωχεύσει. Ας σκεφτούμε όμως σοβαρά ρε παιδιά, σε τι έχουμε πτωχεύσει...
Η Παιδεία μας έχει πτωχεύσει; Η παιδεία των φροντιστηρίων, της καφετέριας, των τρέντυ ρούχων και παπουτσιών μάρκας; Ή μήπως έχουν πτωχεύσει οι απαιτήσεις των κομπλεξικών γονιών να στέλνουν τα, ουσιαστικά, αμόρφωτα παιδιά τους στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια του Λονδίνου και των Παρισίων;

Μήπως έχει πτωχεύσει η Υγεία; Η υγεία που αγοράζεται με φακελάκια και ανεύθυνους γιατρούς; Η Υγεία που κινείται σε δύο ταχύτητες, ανάμεσα σε διπλοθεσίτες γιατρούς και γιατρουδάκια της επαρχίας; Μήπως έχουν πτωχεύσει τα ασφαλιστικά μας ταμεία που χρόνια ολόκληρα πληρώνουμε αλλά τελικά.... επτωχεύσαμεν;

Μήπως έχει πτωχεύσει και η επαφή μας με τους ανθρώπους; Κρεμασμένο σκουλαρίκι το κινητό στο αυτί μας, βγάζουμε επιφωνήματα στυλ: "ουάου"! εκφράζοντας όλα μας τα συναισθήματα μέσα από μια λέξη. Δεν μας εκτιμάνε και δεν ξέρουμε να εκτιμάμε. Δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τους ικανούς. Τους μπερδεύουμε με αυτούς που κατακτούν την εφήμερη δόξα. Και τους κυνηγάμε από πίσω παρακαλώντας για κανένα αυτόγραφο.

Μήπως έχουν πτωχεύσει και τα δικαιώματά μας; Τα οποία δικαίωματά μας ήταν σίγουρα περισσότερα από τις ανάγκες μας; Πόσα μαγαζιά με ρούχα είχε η κάθε γειτονιά; Πόσα κομμωτήρια; Λούζαμε και χτενίζαμε τους σκύλους μας και δίπλα στολίζαμε με σχέδια χρωματιστά τα νύχια μας, έτσι! γιατί μπορούσαμε, με κάποιο τρόπο, να έχουμε εύκολα χρήματα. Προσλάβαμε αλλοδαπές να μας σιδερώνουν τα ρούχα μας και να πηγαίνουν τα παιδιά μας στην παιδική χαρά. Τα χωράφια μας τα παρατήσαμε και ξοδεύαμε τις επιχορηγήσεις παρέα με ψηλές ξανθιές και πετούσαμε τόνους γαρύφαλλα στα πόδια γνωστών και αγνώστων τραγουδοποιών.
Μήπως πτωχεύσαμε και στον τρόπο απόκτησης χρημάτων; Διακοποδάνεια, γαμοδάνεια, καταναλωτικά δάνεια... πνιγήκαμε πια! Δημιουργήσαμε ανάγκες που δεν ήταν απαραίτητες. Στην πραγματικότητα ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΕΡΙΤΤΕΣ!

Τολμάω να ονειρευτώ!
Τολμάω να ονειρευτώ ένα καλύτερο σύστημα αξιολόγησης και όχι με βάση τη μάρκα του αυτοκινήτου και τα τετραγωνικά του σπιτιού. Τολμάω να ονειρευτώ λιγότερους πολιτικούς και με λιγότερα ψεύτικα λόγια. Τολμάω να ονειρευτώ κάποιους παλιούς καλλιτέχνες, πραγματικούς λάτρεις της τέχνης και όχι δημοσιοσχεσίστες και τσόκαρα. Τολμάω να ονειρευτώ αξιοπρεπείς συνταξιούχους αλλά όχι ψεύτικες συντάξεις.
Ναι φοβάμαι κι εγώ όπως όλοι! Θα ήθελα όμως να γκρεμιστεί ότι σάπιο έχει δημιουργήσει αυτό το σύστημα που επικροτεί την ατιμωρησία, την αδικία και την διαφθορά.
Έχουμε πτωχεύσει! Ας τελειώνουμε λοιπόν και όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ενας καλύτερος κόσμος ίσως μας περιμένει. Τολμάω να ονειρευτώ!