Προσωπικός χώρος.

Όταν ήμουν μικρή, ο μόνος δικός μου χώρος ήταν το κρεβάτι μου. Στο κρεβάτι μου διάβαζα, άκουγα μουσική, έγραφα και έπαιζα.
Εκεί ονειρευόμουν, σχεδιάζα το μέλλον και έπλαθα τα δικά μου παραμύθια.
Αυτό βέβαια, αν το εντάξουμε μέσα στην "ρομαντική παρελθοντολογία" ίσως να φαίνεται απλά ρομαντικό. Δεν είναι όμως. Γιατί αυτή η έλλειψη οποιουδήποτε προσωπικού χώρου, γενικά οτιδήποτε "προσωπικού" μου δημιούργησε ένα μεγάλο ψυχλογικό πρόβλημα. Το πρόβλημα του να "μαζεύω", του να θεωρώ δικά μου κάποια πράγματα και να τα κρύβω για να μην μου τα στερήσουν οι άλλοι. Κάποτε κάποτε γίνονταν με υπερβολικό τρόπο.
Η λέξη "δικό μου" κυριαρχούσε για πολλά χρόνια στη ζωή μου και στις σχέσεις μου με
τους ανθρώπους και τα πράγματα. Η δε, έννοια του "προσωπικού χώρου" είχε πάρει υπερβολικές διαστάσεις. Απαιτούσα και φώναζα. Διεκδικούσα..... τον προσωπικό μου χώρο και όλο απομακρυνόμουν από την ευτυχία την οποία αναζητούσα μέσα από αυτήν την διεκδίκηση.

Η ζωή όμως πάντα βρίσκει τον τρόπο να διδάσκει. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε.
Αν μη τι άλλο αισθάνομαι ότι εγώ την άκουσα. Την αφουγκράστηκα και την ένιωσα. Δεν υπάρχει προσωπικός χώρος, δεν υπάρχει δικό μου.
Προσωπικός χώρος είναι μόνο η καρδιά μου. Όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Τι είναι προσωπικός χώρος αλήθεια; Ενας χώρος που οι άλλοι θέλουμε να σέβονται, να μην εισβάλλουν και να μας αφήνουν λίγο με τον εαυτό μας. Μα τα πάντα μπορούν να παραβιαστούν, τίποτα δεν μένει για πολύ, μυστικό και από την άλλη μπορεί να βρισκόμαστε με ένα σωρό άλλους κι όμως να είμαστε μόνοι μας. Που ακριβώς είναι ο προσωπικός χώρος;
Η απάντηση δίνεται μέσα από την εμπειρία της ζωής, το διάβασμα, τη σκέψη και τον διαλογισμό. Κυρίως όμως από την ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Για μένα έφτασε η στιγμή που λέω: θα κάνω αυτό που μου λέει η καρδιά μου και δεν θα ξανααπογοητεύσω τον εαυτό μου, προσπαθώντας να γοητεύσω τους άλλους. Ο προσωπικός μου χώρος είναι απλά τα πάντα και το τίποτα. Ο προσωπικός μου χώρος είναι ο ίδιος ο χρόνος! Είναι η κάθε ώρα που περνάω όμορφα αλλά και αυτή που δεν περνάω και τόσο καλά. Είναι οι σκέψεις μου και η έκφρασή τους. Ο προσωπικός μου χώρος είναι αυτό που μπορώ να γράφω αυτήν την στιγμή και δεν με νοιάζει αν τον παραβιάσουν. Γιατί και να τον παραβιάσουν μπορώ να συνεχίσω να σκέφτομαι, να μιλάω και να εκφράζομαι.
Μετά από τόσα χρόνια, βλέπω πόσο χαζό ήταν να φωνάζω για "προσωπικό χώρο"!!!! Τώρα νομίζω, ότι εγώ ανήκω στο χώρο και όχι ο χώρος σε μένα. Και το λέω εγώ, που έκρυβα πράγματα, που έκρυβα συναισθήματα, που έκρυβα ικανότητες για να μην τις μοιράζομαι: ο προσωπικός χώρος είναι σκλαβιά!!!!. Είναι έλλειψη ελευθερίας.
Αφέθηκα, λοιπόν. Δεν φοβάμαι να με δουν οι άνθρωποι, δεν κρύβομαι και δεν κρύβω. Εχω δρόμο ακόμα μπροστά μου αλλά λέω: οκ, όλα για όλα.....