Συνεχίζω. Ζούσε λοιπόν, ένα λιοντάρι. Εκεί στα ψηλά (!!!) του Υμηττού. Και τρομοκρατούσε τους κατοίκους. Μην φανταστείτε ότι τότε οι κάτοικοι των Γλυκών Νερών ήταν πολλοί αλλά δεν έπαυε να υπάρχουν όμορφα κορίτσια που τα λιοντάρια (όπως και άλλα αρπαχτικά) φαίνεται ότι είχαν προτίμηση.
Η φωλιά του ήταν σε ένα σπήλαιο. Το σπήλαιο του Λιονταριού. Ακόμα έτσι το λέμε. Εχει ύψος γύρω στα 10μ., βάθος 50 μ και πλάτος 20μ.. Χωρίς να είναι τίποτε σπουδαίο, έχει μερικά ενδιαφέροντα σημεία, ιδιαίτερα στα ενδότερά του, όπως δύο μεγάλους σταλαγμητικούς σχηματισμούς... υπέροχους. Μέσα, ανάλογα και την εποχή, παρουσιάζει και έντονη σταγονοροή.
Είναι ένα σπηλαιάκι που αξίζει να επισκεφθεί κάποιος που πρωτογνωρίζει την "έννοια του σπηλαίου".
Εκεί κατοικούσε το λιοντάρι και τρόμαζε τους λαγούς, τις αλεπούδες και ότι άλλο τετράποδο κυκλοφορούσε. Όταν βαριόταν, κατέβαινε και τρόμαζε και τα δίποδα!
Οι άνθρωποι ως γνωστόν, όμως, δεν ανέχονται εύκολα να υπάρχουν κι άλλα "ζώα" που τρομάζουν τον κόσμο.. Κι έτσι "άφησαν τις φήμες" να κυκλοφορήσουν. "Το λιοντάρι άρπαξε την κόρη του δείνα"... "Γλυκοκοίταξε την γυναίκα του τάδε".. "Όρμηξε στις κότες του μπάρμπα..." κι άλλα πολλά. Ε, δεν άντεξε το λιοντάρι. Είπε να πάρει την τιμή του πίσω. Και αποφάσισε να ορμήξει. Ήταν όμως παγίδα. Οι άνθρωποι είχαν κλείσει συμφωνία με τον θεό. Παρασύραν λοιπόν το λιοντάρι και εκείνο νομίζοντας ότι τους έχει στριμώξει στην εκκλησία, χάρηκε προς στιγμήν. Όμως ο Αγιος παραφύλαγε. Και την κατάλληλη στιγμή όρμησε και το ... μαρμάρωσε. Ο Άγιος Νικόλας, για να μην παρεξηγηθούμε.
Και έτσι το καταπληκτικό αυτό λιοντάρι... έμεινε στην ιστορία έστω και μαρμαρωμένο.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι το μαρμάρινο αυτό λιοντάρι, σώζεται ύστερα από 2500 χρόνια και είχε τοποθετηθεί σαν επιτάφιος λέων πάνω στον τάφο των Κούρων Αθηναίων.
Καθαρή Δευτέρα λοιπόν, το επισκεφθήκαμε κι εμείς. Τόσα χρόνια δίπλα μας και δεν είχαμε αξιωθεί να πάμε. Και μετά διάβασα και την παράδοση από τον Ν. Πολίτη
"Κάτω από την βορεινή κορυφή του Υμηττού, 'ς την ανατολική ράχη, είναι μια σπηλιά, που λέγεται σπηλιά του λιονταριού. Γιατί 'ς αυτή κατοικούσαε τον παλαιόν καιρό ένα φοβερό λιοντάρι, που έφερνε μεγάλη καταστροφή γύρω. Από αυτό εμποδίζονταν οι χριστιανοί να πηγαίνουν 'ς την εκκλησιά του άγιου Νικολάου, που είν΄εκεί κοντά, δυτικά από την Κάντζα. Και η εκκλησιά έμενε έρημη και αλειτούργητη πολλά χρόνια.
Όταν μια φορά, την παραμονή του αγιού Νικολάου έφάνη ο άγιος σε πολλούς χωριάταις 'ς τον ύπνο τους και τους είπε να πάνε το πρωί άφοβα 'ς την εκκλησιά. Και πραγματικώς επήγαν. Το λεοντάρι, όταν μαζεύτηκαν 'ς την εκκλησιά, ώρμησε καταπάνω τους να τους φάγη. Αλλά μόλις έφτασε μπροστά 'ς την εκκλησιά, βγήκε από μέσα ο άγιος και το χτύπησε δυνατά, και το μαρμάρωσε. Και έτσι μαρμαρωμένο είναι εκεί ως τα τώρα."
Πανέμορφη η ιστορία σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι επειδή μάλλον τα ήθελε λιγάκι κι ο πισινούλης των νεαρών δεσποινίδων που παρίσταναν δήθεν τις άβγαλτες, τις αθώεες και τις έκπληκτες από το κόρτε του λιονταριού μας (καθότι λιοντάρι αυτό τι να έκανε; λιονταριές καταπώς η Φύση του επέτασσε) ας βρούμε κι ένα παλιό, πολύ πολύ πολύ παλιό ποιηματάκι...
"Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,
σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.
Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.
‘Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,
να σε αγγίξω με το χάδι μου.
Το χάδι μου είναι ακριβό,
πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.
Σαν το μέλι με το γάλα."
(To ποίημα είναι γραμμένο το 2050 πχ στη Σουμερία πάνω σε μια πήλινη πλάκα και βρέθηκε στην πόλη Νιπούρ, στο σημερινό Ιράκ.)
Δημήτρης
A, και για να γκρινιάξω λίγο: ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το λιοντάρι είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ!!! Πέρα από το ότι είναι εκτεθειμένο στον κάθε ψυχανώμαλο βάνδαλο έχει τοποθετηθεί (διόλου τυχαία) με τα οπίσθια υψωμένα, σαν έτοιμο να βιασθεί από το εξερχόμενο από τον ναό χριστεπώνυμο πλήθος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γεγονός ότι η χρονική περίοδος που έζησε ο Άγιος Νικόλαος, είναι μερικές εκατοντάδες χρόνια αργότερα από τη λάξευση του λέοντα δεν μας εκπλήσσει (διπλό θαύμα!!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε κάτι μικρολεπτομέρειες που βρίσκεις να ασχοληθείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα! Άγιος είναι... ότι θέλει κάνει. Ασε που την ιστορία την γράφουν οι νικητές..αν καταλαβαίνετε τι λέω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη, έχεις απόλυτο δίκιο για τις παρατηρήσεις σου. Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να απευθυνθούμε κάπου γι' αυτό...
Μικρός και εγώ από τα μέρη του Χολαργού, διοργανώσαμε με τα ξαδέλφια μου από την δυτική πλευρά του βουνού ,την ανάβαση. Τότε δεν υπήρχαν ΙΝΤΕΡΝΕΤ Και μονοπάτια. Με τον ΠΕΤΡΟΚΟΡΑΚΑ σαν σημάδι βάλαμε στόχο την μυτερή κορφή,και ψάχναμε για την σπηλιά του λιονταριού.Στο σπίτι μας δεν είπαμε τίποτα,πιτσιρικάδες καθώς ήμασταν.Η αντοχή ήταν μεγάλη 1965 16 ετών .Βρήκαμε και άλλες μικρότερες , μα όταν καβαλήσαμε το βουνό απ την ανατολική πλευρά.Ο στόχος μας έλαβε τέλος. Έκθαμβη μα και φοβισμένη ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα,άντε και οι τρεις, και όχι πολύ βαθιά,μέσα. Επιστροφή γιατί άρχισε να βραδιάζει. Φούσκωμα στα στήθια ήμασταν οι εξερευνητές.Το ξύλο που φάγαμε,ΑΠΌ ΤΗΣ ΜΑΝΑΔΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΛΈΓΕΤΕ ΔΕΝ ΛΈΓΕΤΕ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή