Άντε πάλι... σκέψεις!!!!

Ποιός είναι αυτός που άλλαξε; Εγώ ή ο κόσμος γύρω μου;
Ο τρόπος που βλέπω ή ο τρόπος που με βλέπουν;
Κάτι όμως, έχει αλλάξει. Κάτι πολύ βαθύ ή πολύ μεγάλο ή πολύ σημαντικό. Κάτι που με κάνει να ξαγρυπνώ αρκετές νύχτες, κάτι που δεν μ' αφήνει να ηρεμήσω.
Κάτι που άλλαξε για πάντα και ποτέ δεν θα είναι πια το ίδιο.
Δεν καταλαβαίνω πως και γιατί έγινε αυτό. Κι όμως κάτι που δεν καταλαβαίνω πρέπει να το βιώνω, να το "ζω". Με "ρουφάει", με "αδειάζει".
Τα αδύνατα μου φαίνονται δυνατά πλέον. Τα αλλοπρόσαλλα τόσο προσιτά. Ανάμεσά μας υψώθηκε ένα τείχος, ένα τεράστιο παγόβουνο. Κάποιες αισιόδοξες σκέψεις ή ελπίδες βαλσάμωσαν μέσα στον πάγο. Ζούν ή πέθαναν; Όποιος και έβαλε εκεί το παγόβουνο αυτό πια θέριεψε και μεγάλωσε ολοένα από μόνο του.
Σηκώνω τα χέρια για να προστατεύω το κεφάλι μου από αυτό. Μάταια! είναι και μέσα στο κεφάλι μου.
Πότε με κυριεύουν αισθήματα φυγής και πότε πολεμικά αισθήματα. Η προδοσία είναι ύπουλος εχθρός. Αρνήθηκες να δεις πέρα από σένα. Δεν ξέρω ποιόν ένοιαξε τι καίει εμένα, τι με βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά. Και έτσι διάλεξα να βυθίζομαι.
Τοίχος μπροστά μου και κουράστηκα να κοπανάω τον εγωισμό μου εκεί. Τοίχος φτιαχμένο απο εγωπάθεια, αδιαφορία, ευθυνοφοβία, προδοσία....

Η πραγματική φιλία ανυψώνει τους ανθρώπους ηθικά και πνευματικά γιατί σ' αυτήν ο δόλος δεν έχει θέση και προσφορά είναι αυθόρμητη, εκούσια και ανιδιοτελής.... διάβασα σε ένα σχολικό λεύκωμα. Όμως.... ποιός πιστεύει πια σε σχολικά λευκώματα;;;

Αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν φίλους,
σε όσους δεν έχουν φίλους,
σε όσους είχαν φίλους....
και σε όσους νομίζουν ότι είναι φίλοι....