ΓΡΑΦΩ, ΓΡΑΦΕΙΣ, ΓΡΑΦΕΙ.... ΟΛΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ!!!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γράφω. Γράφω συνέχεια και χωρίς ιδιαίτερη προτίμηση.
Ξεκινούσα ένα διήγημα και το διέκοπτα για να γράψω ένα ποίημα και αφού τελείωνα ξεκινούσα τις αναλύσεις μου...
Τελευταία, ίσως γιατί μεγάλωσα, σκεφτόμουν ποιοί, τελικά, έχουν το "δικαίωμα" να γράφουν; Να εκφράζονται; Όσοι τα καταφέρνουν με το γράψιμο; όσοι έχουν γνώση αυτού που γράφουν; Όσοι χρησιμοποιούν αυτόν τον τρόπο σαν έκφραση και επικοινωνία;
Το ίντερνετ και τα διάφορα blogs έδωσε την δυνατότητα στον καθένα μας να κάθεται μπροστά στο πληκτρολόγιο και να αφήνεται.. Επειδή όμως ποτέ μα ποτέ, κάτι δεν είναι καλό ή κακό αλλά περιέχετε το ένα μέσα στο άλλο, αντιλαμβανόμαστε, αφ' ενός, πόση χαζομάρα κυκλοφορεί αλλά αφ' ετέρου, πόση ανάγκη "εξομολόγησης", έκφρασης, και τελικά απόθεσης ψυχής και μυαλού.
Φαίνεται όμως ξεκάθαρα ότι έχουμε ανάγκη "παιδείας"!!!! Γιατί για να γράψεις, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να ξέρεις στοιχειωδώς γραμματική, συντακτικό, λογοτεχνία, κλασσικούς συγγραφείς.
Πως δομείται μια πρόταση. Ρήμα, υποκείμενο, αντικείμενο.... Ε, γιατί δεν είμαστε όλοι Μακρυγιάννηδες....
Ξεπερνώντας πια, τον προφορικό λόγο, στον οποίο χρησιμοποιούμε περιορισμένες λέξεις, δεν τελειώνουμε προτάσεις και γενικώς είμαστε... πιο ελεύθεροι και περνώντας στον γραπτό, ας μην κουβαλάμε αυτές τις "κακές συνήθειες" μαζί μας...

Τι ήθελα να πω και που κατέληξα....Δεν πειράζει. Σκέψεις μεταφέρω που μου δημιουργήθηκαν με την ανάγνωση τόσων blogs, τόσων απόψεων, τόσων διαφορετικών ματιών.


Τελευταία δεν γράφω πια. Νοιώθω σαν μια μικρή, μικρούλικη φωνούλα που δεν έχει την απαραίτητη δύναμη. Λένε οι πάντες, τα πάντα. Εγώ που χωράω; Τι να πω; Πρέπει αυτά που γράφουμε να έχουν κι ένα στόχο, μια ουσία. Κάτι που θέλουμε να μείνει και να μας χαρακτηρίζει. Κι έτσι ξανάρχισα να διαβάζω εκτός από το να κάνω την "έξυπνη"! Ξανάρχισα να μελετώ και να αναζητώ πιο βαθιά αυτά που με περιβάλλουν, κυρίως τα απλά. Γιατί αν κατανοήσω τα απλά, ξέρω βαθια μέσα μου, ότι θα έχω κατανοήσει και τα μεγάλα.