Λίγη Παράδοση.

Μόλις γύρισα από μια εκδήλωση κοπής πίτας! Τι πιο συνηθισμένο αυτήν την εποχή.... Το συγκλονιστικό δεν είναι αυτό. Το συγκλονιστικό για μένα σήμερα, είναι το πως ένοιωσα παρακολουθώντας τους παραδοσιακούς χορούς. Μια απεριόριστη και ανεξήγητη συγκίνηση με κατέκλυσε και η σκέψη που γεννήθηκε εκείνη την στιγμή στο μυαλό μου ήταν : θεέ μου, αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι η ίδια μου η Πατρίδα και ακόμα μεγαλύτερο! Είναι το ίδιο το σύμπαν!
Το ξέρω ότι είναι λίγο τραβηγμένο, αλλά αυτή ακριβώς ήταν η σκέψη μου! Και όσο τραβηγμένη και αν είναι, ήθελα να την μοιραστώ. Βλέποντας τα κορμιά των χορευτών να στριφογυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους αλλά και γύρω από τους άλλους, βλέποντας τα χέρια ενωμένα ή τα πρόσωπα απέναντι στο ένα στο άλλο, έβλεπα με τα άλλα μου "μάτια", τους νόμους του σύμπαντος, τη δημιουργία, την ένωση...
Και δεν πρόκειται μόνο για τους παραδοσιακούς χορούς της Σύμης - γιατί στην κοπή πίτας των Συμιακών είχαμε πάει - αλλά αυτό συμβαίνει σε κάθε ιδιαίτερο τόπο της χώρας μας.

Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε πίσω στις ρίζες μας. Παρασυρθήκαμε για λίγο, από τις "ισοπεδωτικές τάσεις" της Ευρώπης και Αμερικής αλλά τώρα που φάγαμε τις καρπαζιές μας, είναι καιρός να ξανακοιταχτούμε μέσα μας. Θα εξαφανιστούμε όχι όταν λιγοστέψουν τα χρήματά μας, αλλά όταν ξεχάσουμε τις παραδόσεις μας. Δεν είναι κακό να προχωράμε μπροστά, κακό είναι να κόβουμε τις γέφυρες με την ιστορία μας. Αυτή είναι η περιουσία μας, η συνέχειά μας... Όλα!
Κάποιοι ίσως σκεφτούν ότι αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Οτι δεν ταιριάζουν "παλαιολιθικά" πράγματα σε σημερινούς μοντέρνους ανθρώπους. Εγώ όμως σήμερα είδα πολύ νέους και πολύ μοντέρνους να ζουν την παράδοση, να την αγαπούν και να την εκφράζουν μέσα από τον χορό τους. Κι αυτό με γέμισε χαρά, αγάπη και συγκίνηση.