Του Θωμά σα ταφία!

Πέρασα την πόρτα του Κοιμητηρίου και άρχιζα να διαβάζω τις επιγραφές με τα ονόματα, τα ποιηματάκια, τις αφιερώσεις.  Αυτό το ..."κόλλημα" το είχα από παλιά!
Τα μάτια μου άρχισαν βουρκώνουν... Αυτό μου έλειπε, ευτυχώς που φόρεσα γυαλιά, σκέφτηκα.

Αυτή τη φορά καμία περίεργη διάθεση δεν με έφερε στο χώρο αυτό που πραγματικά ενώνει τους ζωντανούς με τους νεκρούς, παρά ένα κάλεσμα μια καλής φίλης.
Είναι τα ταφία! θα έρθεις;
Του Θωμά σα ταφία, σωστότερα! Ενα ποντιακό έθιμο 2500 χρόνων τουλάχιστον.
Χαμογέλασα πονηρούτσικα και είπα: Τέτοιες ευκαιρίες εγώ τις χάνω; δεν τις χάνω...
 Και ναμαι! Με υποδέχτηκε με χαρά και η φιλοξενία όλης της οικογένειας ήταν κάτι το απίστευτο! Είπα να "εκμεταλευτώ" λίγο τον κο Παναγιώτη για να μου πει την ιστορία αυτού του εθίμου. Τίποτα λυπητερό δεν μου είπε. Ακόμα κι οταν οι θύμησες του "χτύπησαν" την πόρτα του μυαλού τίποτε θλιβερό δεν έγινε. Απλά όλοι, ζωντανοί και νεκροί, ήταν εκεί. Όχι για ένα μακάβριο θέαμα - οπως γελώντας είπε ο κος Παναγιώτης - αλλά γιατί  τα έθιμα ακολουθούν τον πολιτισμό μας κι έτσι αποδεικνύουν ότι αυτός ο λαός έχει γερά θεμέλια.

Και τελικά νομίζω ότι αυτό το έθιμο είναι ο "συνδετικός κρίκος" με την ιστορία μας. Με την αρχαία Ελληνική ιστορία.
Την Ιστορία που δεν φοβόταν το θάνατο, δεν έστρεφε το βλέμμα αλλού μόλις τον αντίκρυζε αλλά ήθελε τον καλλωπισμό του νεκρού από τους συγγενείς του και όχι από κάποιο.... γραφείο. Ο νεκρός συνέχιζε να είναι μέλος της οικογένειας. Θάνατος και ζωή, συνέχεια το ένα του άλλου.

Γιορτή χαρά λοιπόν, η Κυριακή του Θωμά. Γιορτή χαράς αλλά και γιορτή των νεκρών.
Σαν τα αρχαία Ανθεστήρια. Μια γιορτή της Άνοιξης και της αναγέννησης, των παιδιών και των νεκρών.
Κι εγώ ανάμεσά τους, λίγο ζαλισμένη από το κερασμένο τσίπουρο, χορτασμένη από τα θεϊκά πιροσκία της κυρίας Αγλαϊας αλλά και υπερήφανη που με άφησαν να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία κοντά τους, τους κοιτώ και εύχομαι τα παιδιά τους που μαζί τους αυτήν την ώρα, τρώνε και κερνούν τους περαστικούς να συνεχίζουν να διατηρούν ζωντανό αυτό το πανάρχαιο έθιμο και με δύναμη να αντισταθούν στην αλλοτρίωση και την ισοπέδωση. Να συνεχίζουν να πιστεύουν στις ρίζες τους και τις αξίες τους. Αυτό ειναι η πραγματική ΔΥΝΑΜΗ! Όλα τα άλλα είναι μόδα!