Η γονέικη ματιά μου από τότε που έκανα τα μωρά μου, με αφορούσε όσο και πριν τα κάνω: σαν κάτι φυσικό!!
Δεν μπήκα ποτέ σε ιστοσελίδες ή blogs να ρωτήσω πως να το θηλάσω ή τι να κάνω στην 3η φορά που έκλαψε μέσα σε μία μέρα. Δεν μπήκα ποτέ να ρωτήσω πώς να αντιμετωπίσω την τάδε ή την δείνα συμπεριφορά. Δεν τους μαγείρεψα ποτέ ιδιαίτερα φαγητά, δεν οργάνωσα 3 μήνες πριν τεράστια πολύχρωμα πάρτυ γενεθλίων, δεν τους ψώνιζα ακριβά ρούχα και παιχνίδια. Δεν τα άφησα να ενοχλούν τους γείτονες με τα ουρλιαχτά και τα ποδοβολητά τους ούτε τους θαμώνες σε ένα καφέ.
Αντίθετα τα "κουβαλούσα" μαζί μου όπου πήγαινα - είτε αυτό ήταν καφές, φαγητό είτε βουνό, είτε ταξίδι - δηλαδή δικές μου δραστηριότητες, έκαναν παρέα με μεγάλους, ανέβηκαν τα μισά βουνά της Ελλάδος πριν κλείσουν τα 15, έκαναν σκι στα πέντε τους, έμειναν στο κρύο και το χιόνι όταν οι συμμαθητές τους περίμεναν να χιονίσει στις αυλές των σπιτιών τους για να παίξουν,κουβαλούσαν τα βιβλία τους και διάβαζαν στο αυτοκίνητο, έμαθαν να συζητούν με μεγάλους, να βλέπουν αμίλητα θέατρο που τις περισσότερες φορές ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΚΟ, να τρώνε σε εστιατόριο χωρίς να τρέχουν γύρω γύρω από τα τραπέζια ουρλιάζοντας και προκαλώντας συναισθήματα... "Ηρώδη" στους γύρω μας.
Πάντα και παντού μαζί μου.. όχι με την γιαγιά και τον παππού. Έμαθαν να κατεβαίνουν φαράγγια και σπηλιές. Να σκαρφαλώνουν σε βράχια και παράλληλα να τσουγκρίζουν το ποτήρι τους με το νερό ή το αναψυκτικό με μας συμμετέχοντας, κρίνοντας και λέγοντας ευθαρσώς τη γνώμη τους.
Δεν τα μεγάλωσα ποτέ σαν την μέση Ελληνίδα μαμά, φασκιώνοντάς τα από τη μιά αλλά αφήνοντάς τα απόλυτα ανεξέλεγκτα από την άλλη να ταλαιπωρούν τους υπολοίπους... Από τα χείλη μου δεν ακούστηκε η κλασσική ατάκα: ¨ε... παιδί είναι..." Γιατί κατά τη γνώμη μου όλα μα όλα, διέπονται απο κανόνες. Χωρίς κανόνες αλλά και την συναίσθηση οτι είμαστε μέρος ενός όλου, τα πράγματα οδεύουν ολοταχώς στην καταστροφή.
Το ένστικτό μου έλεγε ότι δεν κάνω λάθος. Ήθελα να μεγαλώσω τα παιδιά μου για να είναι πάντα παιδιά μου αλλά όχι πάντα παιδιά! Και ακολούθησα το ένστικτό μου. Παρά την αποδοκιμασία της δικής μου της μαμάς που σαφώς και δεν ενέκρινε ούτε τη ζωή μου ούτε το πώς μεγάλωνα τα παιδιά μου.
Δεν παραμέλησα τη ζωή μου για χάρη των παιδιών μου, τουλάχιστον στο βαθμό που θα γινόταν αυτό αφόρητο σε μένα. Προσπαθούσα πάντα να εξελίσσομαι και πάντα να θέλω το καλύτερο για μένα. Και κατά ένα περίεργο τρόπο έβλεπα την αποδοχή, την επικρότηση και την υπερηφάνια στα μάτια των παιδιών μου.. Δεν παραμέλησα την εμφάνισή μου, τις μικρές μου απολαύσεις αλλά και την εκπαίδευσή μου.
Η μέση Ελληνίδα μαμά μεγαλώνει μικρούς αγενείς, κακομαθημένους και εγωιστές ανθρώπους που θα γίνουν αγενείς, κακομαθημένοι και εγωιστές μεγάλοι άνθρωποι. Που θα προσπερνούν με τσαμπουκά στην ουρά μπροστά, που θα βρίζουν την ταμία του supermarket, που θα κορνάρουν και θα μουτζώνουν στο αυτοκίνητο. Μεγαλώνει παιδιά που ... έχουν "δικαίωμα" να ουρλιάζουν ουπουδήποτε, να απαιτούν το οτιδήποτε (ακόμα και κάτι που δεν είναι δικό τους). Μεγαλώνει παιδιά με τρόπο "όλα και όλοι είναι για σένα". Δεν χρειάζεται να στεναχωρηθούν, να παλαίψουν, να επιθυμήσουν γιατί απλά ... "δικαιούνται" να τα έχουν όλα. "Με έκανες", λέει το καλόπαιδο, "είσαι υποχρεωμένη να..... να..... να..... έχω προτεραιότητα..... να... να... θέλω... θέλω... θέλω..."
Η μέση Ελληνίδα μαμά μεγαλώνει παιδιά που, σαν παιδιά, δεν μπορούν να σταθούν σε ένα μικρό καθημερινό δρώμενο που δεν περιέχει ουρλιαχτό και τρέξιμο και σαν μεγάλοι δεν μπορούν να σταθούν σε μια κουβέντα γιατί φωνάζουν και προσπαθούν να επιβληθούν με αυτό.
Δεν λέω... μαγκιά της μέσης Ελληνίδας που έχει το παιδί της πάνω από όλους και όλα. Μαγκιά και μπράβο της που είναι από πάνω του συνέχεια και περιμένει τις διαταγές του. Μαγκιά και μπράβο της που έκανε τον εαυτό της στην άκρη γιατί "τώρα είναι μαμά". Ας σκεφτεί όμως λίγο, μήπως αυτός ο τρόπος είναι εν τέλει λίγο πιο εύκολος και πιο ευχάριστος τρόπος από την διδαχή τρόπων κατ' αρχήν με το παράδειγμά της; Γιατί το αγενές παιδί θα γίνει ένας ενοχλητικός και αγενής μεγάλος που με τη σειρά του θα κάνει ακόμα πιο αγενή παιδιά. Δυστυχώς αυτό αυξάνεται πολλαπλασιαστικά.
ΥΓ. 1.φυσικά δεν είμαι επιστήμονας ... είμαι απλά μαμά. Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε η τωρινή επαφή μου, με μερικά μικρά παιδάκια αγαπημένων φίλων που όμως μάλλον έχουν υπερβολικά .... δικαιώματα. Και μάλλον δεν θα μάθουν ποτε την έννοια της υποχρέωσης.
2. Τις μικρές τύψεις που κάποιες φορές έννοιωθα όταν "ταλαιπωρούσα" τα μωρά μου, τις έχω μετατρέψει τώρα σε υπερηφάνια. Και πιστεύω, με όλα τα λάθη μου, ότι έχω κάνει το σωστό!
Δεν μπήκα ποτέ σε ιστοσελίδες ή blogs να ρωτήσω πως να το θηλάσω ή τι να κάνω στην 3η φορά που έκλαψε μέσα σε μία μέρα. Δεν μπήκα ποτέ να ρωτήσω πώς να αντιμετωπίσω την τάδε ή την δείνα συμπεριφορά. Δεν τους μαγείρεψα ποτέ ιδιαίτερα φαγητά, δεν οργάνωσα 3 μήνες πριν τεράστια πολύχρωμα πάρτυ γενεθλίων, δεν τους ψώνιζα ακριβά ρούχα και παιχνίδια. Δεν τα άφησα να ενοχλούν τους γείτονες με τα ουρλιαχτά και τα ποδοβολητά τους ούτε τους θαμώνες σε ένα καφέ.
Αντίθετα τα "κουβαλούσα" μαζί μου όπου πήγαινα - είτε αυτό ήταν καφές, φαγητό είτε βουνό, είτε ταξίδι - δηλαδή δικές μου δραστηριότητες, έκαναν παρέα με μεγάλους, ανέβηκαν τα μισά βουνά της Ελλάδος πριν κλείσουν τα 15, έκαναν σκι στα πέντε τους, έμειναν στο κρύο και το χιόνι όταν οι συμμαθητές τους περίμεναν να χιονίσει στις αυλές των σπιτιών τους για να παίξουν,κουβαλούσαν τα βιβλία τους και διάβαζαν στο αυτοκίνητο, έμαθαν να συζητούν με μεγάλους, να βλέπουν αμίλητα θέατρο που τις περισσότερες φορές ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΚΟ, να τρώνε σε εστιατόριο χωρίς να τρέχουν γύρω γύρω από τα τραπέζια ουρλιάζοντας και προκαλώντας συναισθήματα... "Ηρώδη" στους γύρω μας.
Πάντα και παντού μαζί μου.. όχι με την γιαγιά και τον παππού. Έμαθαν να κατεβαίνουν φαράγγια και σπηλιές. Να σκαρφαλώνουν σε βράχια και παράλληλα να τσουγκρίζουν το ποτήρι τους με το νερό ή το αναψυκτικό με μας συμμετέχοντας, κρίνοντας και λέγοντας ευθαρσώς τη γνώμη τους.
Δεν τα μεγάλωσα ποτέ σαν την μέση Ελληνίδα μαμά, φασκιώνοντάς τα από τη μιά αλλά αφήνοντάς τα απόλυτα ανεξέλεγκτα από την άλλη να ταλαιπωρούν τους υπολοίπους... Από τα χείλη μου δεν ακούστηκε η κλασσική ατάκα: ¨ε... παιδί είναι..." Γιατί κατά τη γνώμη μου όλα μα όλα, διέπονται απο κανόνες. Χωρίς κανόνες αλλά και την συναίσθηση οτι είμαστε μέρος ενός όλου, τα πράγματα οδεύουν ολοταχώς στην καταστροφή.
Το ένστικτό μου έλεγε ότι δεν κάνω λάθος. Ήθελα να μεγαλώσω τα παιδιά μου για να είναι πάντα παιδιά μου αλλά όχι πάντα παιδιά! Και ακολούθησα το ένστικτό μου. Παρά την αποδοκιμασία της δικής μου της μαμάς που σαφώς και δεν ενέκρινε ούτε τη ζωή μου ούτε το πώς μεγάλωνα τα παιδιά μου.
Δεν παραμέλησα τη ζωή μου για χάρη των παιδιών μου, τουλάχιστον στο βαθμό που θα γινόταν αυτό αφόρητο σε μένα. Προσπαθούσα πάντα να εξελίσσομαι και πάντα να θέλω το καλύτερο για μένα. Και κατά ένα περίεργο τρόπο έβλεπα την αποδοχή, την επικρότηση και την υπερηφάνια στα μάτια των παιδιών μου.. Δεν παραμέλησα την εμφάνισή μου, τις μικρές μου απολαύσεις αλλά και την εκπαίδευσή μου.
Η μέση Ελληνίδα μαμά μεγαλώνει μικρούς αγενείς, κακομαθημένους και εγωιστές ανθρώπους που θα γίνουν αγενείς, κακομαθημένοι και εγωιστές μεγάλοι άνθρωποι. Που θα προσπερνούν με τσαμπουκά στην ουρά μπροστά, που θα βρίζουν την ταμία του supermarket, που θα κορνάρουν και θα μουτζώνουν στο αυτοκίνητο. Μεγαλώνει παιδιά που ... έχουν "δικαίωμα" να ουρλιάζουν ουπουδήποτε, να απαιτούν το οτιδήποτε (ακόμα και κάτι που δεν είναι δικό τους). Μεγαλώνει παιδιά με τρόπο "όλα και όλοι είναι για σένα". Δεν χρειάζεται να στεναχωρηθούν, να παλαίψουν, να επιθυμήσουν γιατί απλά ... "δικαιούνται" να τα έχουν όλα. "Με έκανες", λέει το καλόπαιδο, "είσαι υποχρεωμένη να..... να..... να..... έχω προτεραιότητα..... να... να... θέλω... θέλω... θέλω..."
Η μέση Ελληνίδα μαμά μεγαλώνει παιδιά που, σαν παιδιά, δεν μπορούν να σταθούν σε ένα μικρό καθημερινό δρώμενο που δεν περιέχει ουρλιαχτό και τρέξιμο και σαν μεγάλοι δεν μπορούν να σταθούν σε μια κουβέντα γιατί φωνάζουν και προσπαθούν να επιβληθούν με αυτό.
Δεν λέω... μαγκιά της μέσης Ελληνίδας που έχει το παιδί της πάνω από όλους και όλα. Μαγκιά και μπράβο της που είναι από πάνω του συνέχεια και περιμένει τις διαταγές του. Μαγκιά και μπράβο της που έκανε τον εαυτό της στην άκρη γιατί "τώρα είναι μαμά". Ας σκεφτεί όμως λίγο, μήπως αυτός ο τρόπος είναι εν τέλει λίγο πιο εύκολος και πιο ευχάριστος τρόπος από την διδαχή τρόπων κατ' αρχήν με το παράδειγμά της; Γιατί το αγενές παιδί θα γίνει ένας ενοχλητικός και αγενής μεγάλος που με τη σειρά του θα κάνει ακόμα πιο αγενή παιδιά. Δυστυχώς αυτό αυξάνεται πολλαπλασιαστικά.
ΥΓ. 1.φυσικά δεν είμαι επιστήμονας ... είμαι απλά μαμά. Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε η τωρινή επαφή μου, με μερικά μικρά παιδάκια αγαπημένων φίλων που όμως μάλλον έχουν υπερβολικά .... δικαιώματα. Και μάλλον δεν θα μάθουν ποτε την έννοια της υποχρέωσης.
2. Τις μικρές τύψεις που κάποιες φορές έννοιωθα όταν "ταλαιπωρούσα" τα μωρά μου, τις έχω μετατρέψει τώρα σε υπερηφάνια. Και πιστεύω, με όλα τα λάθη μου, ότι έχω κάνει το σωστό!
Πολύ καλό !
ΑπάντησηΔιαγραφή