Σκέψεις απογεύματος Κυριακής:
Ο εθελοντισμός είναι μια πράξη πραγματικά εμπνευσμένη. Όταν παλιότερα με ρωτούσαν: γιατί; γιατί αφιερώνεις τόσο χρόνο; απαντούσα: γιατί έτσι! Βαριόμουν να απαντήσω. Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα, ότι μόνο εάν κάποιος γίνει εθελοντής, μπορεί να καταλάβει την πληρότητα που ένοιωθα εγώ.
Μετά έπαψα να πετάω στα ροζ συννεφάκια αλλά και πάλι παρέμεινα εθελοντής. Η έννοια της προσφοράς για μένα είχε πάρει διαστάσεις "προτύπου". Ήθελα να είμαι πρότυπο για τα παιδιά μου κυρίως αλλά και για τους γύρω μου. Όμως τα συννεφάκια έπαψαν να είναι ροζ και είχαν αρχίσει να μαυρίζουν επικίνδυνα. Και τότε είπα να δω τι γίνεται με τον εθελοντισμό, σε άλλες χώρες. Και ανακάλυψα ότι ακόμα και ο εθελοντισμός έχει κανόνες, οργάνωση. Κι εκεί που καταδίκαζα το κράτος και τις ανεπαρκείς δομές του (σαφώς είχα έρθει εγώ σαν εθελοντής να σώσω τους πάντες και τα πάντα), είδα τελικά, ότι ο ρόλος των εθελοντών είναι πάντα επικουρικός και δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις ελλείψεις που παρουσιάζει η κρατική πολιτική.
Και τότε σκέφτηκα ότι όλα είναι θέμα σύμπνοιας. Αρμονίας.
Μέσω της εθελοντικής δράσης ενισχύεται η κοινωνική συνοχή, διευθετούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο διάφορα κοινωνικά ζητήματα, αυξάνεται η ενεργητική συμμετοχή των ανθρώπων αλλά επίσης ενισχύεται η ανάπτυξη επικοινωνιακών, κοινωνικών και επαγγελματικών δεξιοτήτων.
Μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τους λόγους που κάποιος γίνεται εθελοντής:
Διακατέχεται από αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης ή βρίσκεται στην αναζήτηση ανώτερου νοήματος στη ζωή του, μπορεί όμως να αναζητεί κοινωνική αναγνώριση ή προβολή ή να έχει διάθεση να κοινωνικοποιηθεί.
Αυτό όμως, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως το "προφίλ του εθελοντή" είναι τα υπέρ του μα και τα κατά του.
Τι γίνεται λοιπόν, εάν ο εθελοντής ξεφύγει από τον πρωταρχικό του στόχο που είναι η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο;
Ο εθελοντής προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, συνεπής με τα ιδανικά του, τις αξίες του που χαρακτηρίζονται κυρίως από αγάπη για τον συνάθρωπο. Χωρίς να αναλαμβάνει το ρόλο του "Σωτήρα" επιθυμεί - με τον τρόπο δράσης και σκέψης του - να αλλάξει την κοινωνία και αυτό δεν επιτυχγάνεται μόνο από εθελοντές αλλά σε σύμπραξη με τους αρμόδιους φορείς.
Από εκεί και πέρα όμως, όταν τα ιδανικά μετατρέπονται σε προβολή συμφερόντων και ματαιοδοξία τότε για ποιόν εθελοντισμο μιλάμε;
Οταν οι εθελοντικές ομάδες δρουν χωρίς πίεση, χωρίς συμφέρον, με διάθεση αλτρουιστική τότε επιτυχγάνεται το μέγιστο του εθελοντισμού. Οι σχέσεις πρέπει να είναι σαφείς, χωρίς καχυποψία και χωρίς το παραμικρό συμφέρον. Προβολές, φιλοφρονήσεις, πόσο μάλλον "οικογενειακές επιχειρήσεις" είναι έννοιες περιττές και εν τέλει κάνουν μέγιστο κακό στον εθελοντισμό. Σαν έννοια αλλά και σαν δράση.
Οφείλουμε να προσφέρουμε! Ως άνθρωποι οφείλουμε να δρούμε και να προσφέρουμε τη δράση μας για το περιβάλλον, τον άνθρωπο, τον πολιτισμό. Γιατί τελικά το να είσαι εθελοντής είναι μεγάλη ευθύνη.
Είπα από την αρχή... σκέψεις απογεύματος Κυριακής
Ο εθελοντισμός είναι μια πράξη πραγματικά εμπνευσμένη. Όταν παλιότερα με ρωτούσαν: γιατί; γιατί αφιερώνεις τόσο χρόνο; απαντούσα: γιατί έτσι! Βαριόμουν να απαντήσω. Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα, ότι μόνο εάν κάποιος γίνει εθελοντής, μπορεί να καταλάβει την πληρότητα που ένοιωθα εγώ.
Μετά έπαψα να πετάω στα ροζ συννεφάκια αλλά και πάλι παρέμεινα εθελοντής. Η έννοια της προσφοράς για μένα είχε πάρει διαστάσεις "προτύπου". Ήθελα να είμαι πρότυπο για τα παιδιά μου κυρίως αλλά και για τους γύρω μου. Όμως τα συννεφάκια έπαψαν να είναι ροζ και είχαν αρχίσει να μαυρίζουν επικίνδυνα. Και τότε είπα να δω τι γίνεται με τον εθελοντισμό, σε άλλες χώρες. Και ανακάλυψα ότι ακόμα και ο εθελοντισμός έχει κανόνες, οργάνωση. Κι εκεί που καταδίκαζα το κράτος και τις ανεπαρκείς δομές του (σαφώς είχα έρθει εγώ σαν εθελοντής να σώσω τους πάντες και τα πάντα), είδα τελικά, ότι ο ρόλος των εθελοντών είναι πάντα επικουρικός και δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις ελλείψεις που παρουσιάζει η κρατική πολιτική.
Και τότε σκέφτηκα ότι όλα είναι θέμα σύμπνοιας. Αρμονίας.
Μέσω της εθελοντικής δράσης ενισχύεται η κοινωνική συνοχή, διευθετούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο διάφορα κοινωνικά ζητήματα, αυξάνεται η ενεργητική συμμετοχή των ανθρώπων αλλά επίσης ενισχύεται η ανάπτυξη επικοινωνιακών, κοινωνικών και επαγγελματικών δεξιοτήτων.
Μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τους λόγους που κάποιος γίνεται εθελοντής:
Διακατέχεται από αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης ή βρίσκεται στην αναζήτηση ανώτερου νοήματος στη ζωή του, μπορεί όμως να αναζητεί κοινωνική αναγνώριση ή προβολή ή να έχει διάθεση να κοινωνικοποιηθεί.
Αυτό όμως, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως το "προφίλ του εθελοντή" είναι τα υπέρ του μα και τα κατά του.
Τι γίνεται λοιπόν, εάν ο εθελοντής ξεφύγει από τον πρωταρχικό του στόχο που είναι η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο;
Ο εθελοντής προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, συνεπής με τα ιδανικά του, τις αξίες του που χαρακτηρίζονται κυρίως από αγάπη για τον συνάθρωπο. Χωρίς να αναλαμβάνει το ρόλο του "Σωτήρα" επιθυμεί - με τον τρόπο δράσης και σκέψης του - να αλλάξει την κοινωνία και αυτό δεν επιτυχγάνεται μόνο από εθελοντές αλλά σε σύμπραξη με τους αρμόδιους φορείς.
Από εκεί και πέρα όμως, όταν τα ιδανικά μετατρέπονται σε προβολή συμφερόντων και ματαιοδοξία τότε για ποιόν εθελοντισμο μιλάμε;
Οταν οι εθελοντικές ομάδες δρουν χωρίς πίεση, χωρίς συμφέρον, με διάθεση αλτρουιστική τότε επιτυχγάνεται το μέγιστο του εθελοντισμού. Οι σχέσεις πρέπει να είναι σαφείς, χωρίς καχυποψία και χωρίς το παραμικρό συμφέρον. Προβολές, φιλοφρονήσεις, πόσο μάλλον "οικογενειακές επιχειρήσεις" είναι έννοιες περιττές και εν τέλει κάνουν μέγιστο κακό στον εθελοντισμό. Σαν έννοια αλλά και σαν δράση.
Οφείλουμε να προσφέρουμε! Ως άνθρωποι οφείλουμε να δρούμε και να προσφέρουμε τη δράση μας για το περιβάλλον, τον άνθρωπο, τον πολιτισμό. Γιατί τελικά το να είσαι εθελοντής είναι μεγάλη ευθύνη.
Είπα από την αρχή... σκέψεις απογεύματος Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου